14.

Nie nadaję się na nocne, zakrapiane imprezy. Pospałam do 10 i z ciężką głową wstałam. Dobrze, że wzięłam dzień wolny. Ciekawe jak tam chłopaki się czują? Zadzwoniłam do Karola, jednak ten już rano zrobił sobie krótki jogging. Ja się ani na makulaturę nie nadaję, a on biega?! Chociaż na makulaturę może nadaję. Przynajmniej ktoś by coś zarobił za moje kilogramy  :D  

Nic ciekawego nie miałam w planach. Pozbierałam się w jakąś całość, przeżułam kilka gryzów wczorajszej, czerstwej bułki popijając wodą. Z wielkich porządków ograniczyłam się jedynie do odkurzenia. Zawsze to coś.

Po południu miała przyjechać do mnie Aneta. Nic szczególnego w ten dzień w szkole się nie działo. Musiała się ze mnie ponabijać, że wyglądam jak wrak człowieka. No znowu nie przesadzajmy.

-Jutka, Mateusz wypytywał o Ciebie

-Co chciał?

-A takie tam gdzie mieszkasz, czy masz kogoś, dlaczego cię nie ma

-Co? –wydałam z siebie okrzyk zdziwienia

-Chyba mu wpadłaś w oko

-Sorry, on mi nie

-Czemu?

-Nie chcę mieć nic wspólnego z facetami –fuknęłam i wyszłam do kuchni bez celu

-A z siatkarzami jakoś utrzymujesz kontakt

-Oni są inni, są zabawni i nie spływa im ślina jak mnie widzą!

-Co się tak denerwujesz?!

-Bo mnie wkurza ten cały Mateusz. Co przerwa przychodzi do mnie i już kilka minut po dzwonku go siłą wyrzucam. Dzieciakom każe grać i znowu u mnie. Nie mam zamiaru się z nim spotykać

-Ale…

-NIE! I koniec. Nie ma tematu.

-Dobra jak chcesz, ale naprawdę fajny chłopak

-Aneta! –spojrzałam na nią wymownym wzrokiem.

-Ok., już nic nie mówię. Wiesz co zrobiłam wczoraj

-No nie wiem, ale pewnie się dowiem zaraz

-Zapisałam na fitness –klasnęła w dłonie. Tak, Aneta ma ADHD o czym zdążyłyście się chyba przekonać?

-Gdzie?

-Tutaj niedaleko

-A tak dokładniej?

-Fitness & Dance Studio, osiedle Dolnośląskie 148E. Czekaj mam folder reklamowy chyba przy sobie –pokazała mi gazetkę, było dużo ofert  dla mężczyzn, dzieci, kobiet, również dla ciężarnych

-I na jakie się zapisałaś?

-Wstępnie na TBC czyli rzeźba mięśni całego ciała, ale kusi mnie Sexy Dance.

- Sexy Dance to nauka 'sztuki uwodzenia' swoim tańcem! Wykorzystuje elementy rumby, cha-chy, bachaty, salsy, samby i innych by umiejętnie wykorzystać mowę ciała i siłę spojrzenia. Najważniejsza jest tutaj seksowna praca bioder, klatki piersiowej, rąk i odpowiedni sposób stawiania kroków. Latynoska atmosfera zajęć uczy panowania nad swoim ciałem, swobody ruchu, a przy tym świetnie modeluje sylwetkę, poprawia kondycję i pewność siebie –wyrecytowałam prosto z kartki na głos.

-No właśnie, bardzo mi się podoba  -uśmiechnęła się i poruszała brwiami. –A ty nie chcesz się zapisać ze mną?

-Ja?

-A widzisz tu kogoś innego?

-yyy no może i mogę ale kiedy?

-Zależy jaki karnet weźmiemy. Można 8/12 wizyt w miesiącu.

-To może 8? Przynajmniej ja, bo na 3 razy w tygodniu to nie dam rady raczej

-Ok., w końcu na co? Sexy taniec czy kształtowanie sylwetki?

-W jednym i drugim będziemy kształtować sylwetkę i spalać tłuszcz. A co myślisz jakbyśmy się zapisały na jedno i drugie? Prawie dwie wizyty w tygodniu jedna taniec brzucha, druga rzeźba?

-Julitka czytasz w moich myślach! –pisnęła i przytuliła mnie z całej siły.

-Już dobrze, dobrze. Siadaj.

-Nie, ja się będę już zbierać, widzimy się jutro. Tylko, że ja mam na 10 dopiero –wyszczerzyła się

-Nie mam pytań… I wy jeszcze strajki urządzacie, że za dużo pracujecie! Nie dość, że maksymalnie 18 godzin uczycie w tygodniu co przeciętny Polak musi harować po 40 a wam ciągle źle –prychnęłam

-Ja tam nie narzekam, także mnie nie wrzucaj do jednego worka z innymi marudami

-Wiem, wiem. To do jutra –zamknęłam za nią drzwi i rozsiadłam się przed TV. Julita co ty wymyślasz? Ty i sexy dance? Przed kim będziesz się prężyć? Ale co mi tam! Raz się żyje!

Bartek nie odzywał się przez cały dzień. Nie wiem czy pamiętał nasz taniec czy nie? Nie był w takim stanie, żeby nie pamiętać, ale też i nic się nie wydarzyło, żeby robić z tego aferę. Nie będę go unikać ani za bardzo się mu przypominać. Zaczyna się stawać moim coraz lepszym kolegą, na rangę przyjaciela jeszcze nie zasługuje. Owszem, wybawił mnie przed „Casanovą”, ale każdy facet szanujący kobietę, by tak postąpił.

Jednak dzień nie był by zaliczony gdyby jakiś siatkarz się nie pojawił. Czasem się zastanawiam, co oni  robili wcześniej jak mnie nie znali? Siedzieli w domach? Mieli innych znajomych i nagle ich rzucili? Czyli mnie też taki los czeka? Tylko mam ‘czekać’ kiedy poznają nową osobę? Nie! Nie chce ich stracić, bo są świetnymi kumplami. Wracając do tematu, grubo po 19 dzwoni dzwonek, za drzwiami Paweł z Karolem

-Cześć, jak się czujesz?

-Cześć, dobrze. A co? Wejdziecie czy będziecie tak stać?

-My tylko na moment –odezwał się szatyn

-Stało się coś?

-Nie, tylko przyjmij tą godność i czuj się zaproszona na wyprawę lodową

-Że co? –przeanalizowałam pomału ich słowa

-Julita zbieraj się, bo za pół godziny jedziemy na lodowisko

-Żartujecie sobie? –wybuchnęłam śmiechem

-My? –popatrzyli na siebie i kiwnęli głowami przecząco. –Dobra, zbieramy się. Ktoś po ciebie podjedzie albo my albo nie wiem jeszcze, bo część chłopaków miała też się wybrać. –po skończonej przemowie od tak, odwrócili się na piecie i odeszli zostawiając mnie w drzwiach. Wróciłam do środka i analizowałam każde słowo przez nich wypowiedziane. Mam problemy z racjonalnym myśleniem czy co? Po dwa razy musze przyswajać słowa innych. Niedługo zacznę nagrywać rozmowy, żeby potem je puszczać i pojmować. Julita ogarnij się!

Jak powiedzieli, tak też się stało. Po kilku minutach znowu zadzwonił dzwonek. Szybko zmieniłam buty, zarzuciłam kurtkę i wyszłam. Na moje szczęście czy nieszczęście przyjechał Bartek. Oni się umówili czy co? Grzecznie podążałam za nim do samochodu. Miał pięknego metalicznie niebieskiego Forda Fiesta. Podobał mi się ten samochód, ale nie było mnie niestety stać na takie cacko. Otwieranie samochodu bez kluczyka, parkowanie z pomocą kamerki i inne. Jestem kobieta, ale troszkę znam się na tym.

Jeszcze raz dzisiaj przywitałam się z Pawłem i Karolem, którzy byli już w samochodzie. Tzn. Karol przechodził z przodu do tyłu

-Co ty robisz?

-Robię ci miejsce

-A tam nie było miejsca?

-Było, ale z przodu masz lepszą widoczność

-Za to ty masz teraz gorszą

-Nie kłóć się ze mną tylko siadaj

-Już pogadali? Zapięli pasy? –zapytał kierowca, skinęłam na znam zgody.

-Ej! –odwróciłam się do siatkarzy z tyłu, zerkałam na Bartka i świdrowałam ich wzrokiem

-Co panienko?

-Bartek! Mówiłam tyle razy, żebyś tak nie odnosił się do mnie

-Tak jest! –zasalutował, przykładając dwa palce do głowy jak żołnierz na placu defilad, gdy przechodzi obok nich głowa państwa. Popatrzyłam tylko karcącym wzrokiem na niego.

-Przecież wy nie możecie jeździć na lodzie!

-A kto ci tak powiedział? –wydobył się na jakieś słowo Pawełek

-Ja!

-To zapytaj siebie jeszcze raz, dobra? –wtrącił Kłos

-No przecież może wam się coś stać! Potłuczecie się a nie daj Boże połamiecie! –nie spuszczałam ich z pola widzenia. –Jak się wam nie chciało w domach siedzieć to mogliście do kina iść, do baru, na jakieś zabawy a nie na łyżwy!

-Ale właśnie wybieramy się na zabawy, to w czym rzecz? –mówił spokojnie środkowy siedzący z tyłu

-Nie na ekstremalne! Wy wiecie, że jutro gracie ważny mecz?

-Tak wiemy. Każdy mecz jest ważny panienko –wiecie kto powiedział? W dodatku szyderczo się uśmiechnął! Ze mnie sobie żarty robić? Banda dzieciaków! W końcu nie bez powodu, ktoś nazwał „mężczyzn” wiecznymi dziećmi. Ale niech tylko im się coś stanie…

Ogólnie na lodowisku było dużo śmiechu, krzyków, pisków i upadków. Niestety, jeden najważniejszy upadek Miska B. Chłopaki skądś zdobyli kijki i krążek do hokeja, podzieliliśmy się na grupy czteroosobowe i jakkolwiek to wyglądało zagraliśmy mini mecz. Z racji, że Kostek był w naszej drużynie a Michał w przeciwnej, niechcący podłożył kijek pod nogi Bąka i ten feralnie upadł, łapiąc się za łokieć, a na twarzy zagościł grymas bólu. Natychmiast chłopaki go wyprowadzili z płyty lodowej do szatni. Z racji, że nie jestem pełnoprawnym fizjoterapeutą, ale niedługo powinnam nim być, podjęłam się uratowania łokcia Michała, żeby był w stanie grać jutro.

-Mówiłam! No mówiłam! Ale nie słuchaliście mnie, bo przecież jedna kobieta w takim stadzie samców nie ma nic do gadania!

-Złość piękności szkodzi –odezwał się kontuzjowany

-Ty siedź cicho. Jesteś jednym ze starszych powinieneś okiełznać tych szaleńców, ale nie! Ty jak oni, jeszcze pomyślę, że ty ich do tego namówiłeś może? –spojrzałam na niego spod byka

-Dzięki, że mi wiek wypominasz, a stłuc mogłem się wszędzie. Nawet wracając ze sklepu do domu i wyrżnąć na oblodzonym chodniku!

-Michał –położyłam rękę na jego ramieniu. –Po prostu widzisz, chwila zabawy a teraz nie wiadomo co będzie z twoją ręką. A musicie wygrać z Jastrzębskim!

-Chcesz żebyśmy wygrali? –z ciepłem w oczach popatrzył na mnie Zatorski

-Nie Pawełku, coś ty! Przekazuję informacje „JotWu” o stanie waszego zdrowia, taktyce itp. W ogóle to kibicuje im a do was się przymilam byle jak najwięcej się dowiedzieć, wiesz!?

-Serio?

-No chyba wiadome, że nie!

-To co mnie straszysz

-Aaa –pomruczałam do siebie pod nosem, bo nie chciało mi się głupio dyskutować z libero. –Chłopaki zmieniać buty, płacimy, odwozimy Misia i idziecie spać! Jest już wpół do dziewiątej. Wy jutro macie mecz! Hello!? Trener wie o tym co wy robicie?

-Misiu? Nawet Blanka rzadko tak do mnie mówi

-A widzisz, trochę ci posłodziłam. –po 10 minutach opuszczaliśmy budynek lodowiska. Oddelegowaliśmy Michała pod sam dom, mógł zginać rękę, jednak poleciłam mu, żeby założył na noc plaster rozgrzewający, na pewno nie zaszkodzi. Reszta chłopaków stopniowo opuszczała samochód. W końcu i Bartek znalazł się pod moim domem

-Kurcze a chciałam wracać twoim samochodem, ale z Michałem wyszła akcja

-Ty moim? –przeraził się, typowy facet! –Przecież nie piłem, nikt nie pił.

-Wiem, ale twój jest jednym z moich ulubionych –spuściłam wzrok

-Powiadasz, że moja Frania jest twoim ulubionym? –przyjął minę myśliciela

-No przecież powiedziałam

-Może kiedyś zasłużysz na przejażdżkę –uśmiechnął się szeroko na co prychnęłam delikatnie. Pożegnaliśmy się i wyszłam z jego Frani jak ją nazwał.

Niestety piątek nie okazał się być dobrym dniem dla Bełchatowian. Mimo fatalnego początku, pierwszy set 3-12, drugi 19-25 w trzecim i czwartym pokazali swoja siłę,  lecz zabrakło jej na piąte starcie. I to Jastrzębie na piątkowy wieczór okazało się być krok bliżej zapewnienia sobie medalu.

Sobotnie starcie, które zaczęło się o 17 również nie napawało optymizmem. Ogólny stan rywalizacji 1-2 dla gości i prowadzenie w czwartym meczu takie jak dzień wcześniej 0-2. Jednak wierni kibice Pszczół zorganizowali taki doping, że podnieśli żółto – czarnych i pozwolili zakończyć to spotkanie dla siebie korzystnie z równymi szansami na finał dla obu drużyn. Bełchatowianie będą jeszcze raz zmierzać na Śląsk do kolegów z kopalni.

Niedzielę miałam wolna od zajęć, spędziłam ją leniuchując. Po południu umówiłam się z Alą na skype.

-Cześć!

-Hej –posłała mi buziaka w powietrzu. Co tam słychać na bełchatowskiej ziemi?

-Wszystko w porządku, żyję a to najważniejsze –wyszczerzyłam się. –Alusiaaaa –jak przeciągam jej imię wiedziała, że coś wymyślam

-Co?

-Mam takie pytanie

-Jakie?

-Ale odpowiesz mi szczerze?

-A czy ja ciebie kiedyś okłamałam?

-Obiecujesz?

-Yhym

-Dalej masz Zatorskiego na tapecie telefonu?! –próbowałam być poważna ale nie dałam rady. Alicja przypominała kolorem twarzy pomidora.

-Pfff nie wiem co ty wymyśliłaś!

-A bo ja może nie widziałam jak tutaj byłaś?! Ale nie smutaj, nikomu nie powiem. No może głównemu zainteresowanemu –po raz kolejny roześmiałam się, wściekając Alę. Pogadałyśmy jeszcze chwilę, ale niestety miała jakieś zebranie ze starostą ze studii. W niedzielę? Skoro tak się umówili? Nic mi do tego.

W poniedziałek miałam pierwsze spotkanie w fitness klubie. Równo o 17 pojawiłyśmy się z Anetą w murach świątyni rzeźby brzucha. Godzina ćwiczeń a ja się czuję jak po przebiegnięciu 50 km bez przygotowań. Gdzie się podziała moja kondycja?!

We wtorek zadzwonił Paweł z prośbą o spotkanie. Umówiłam się z nim w barze Venus. Kilka minut przed 13 byłam już w lokalu. Zamówiłam czarną kawę i czekałam na niebieskookiego. Aha, bo wy nie wiecie, że w ostatnim czasie Paweł zasypywał mnie smsami, odwiedziny też się trafiały bez okazyjne rzecz jasna i jak gdyby stany zazdrości? A może ja przewrażliwiona? Paweł zazdrosny o mnie? Pff! Julita słodzisz sobie. Suma summarum, czekała mnie dość poważna rozmowa z nim, przed którą już się cała trzęsłam. Dokładnie o 13 wszedł do środka, rozpłaszczył się i usiadł naprzeciwko wbijając we mnie wzrok.

-Nie patrz tak na mnie!

-Przecież nic nie robię –pokazał uzębienie

-Paweł, nie przerywaj mi i daj powiedzieć do końca, ok.?

-Ok.

-Nie wiem, może teraz się skompromituję? Ale muszę to z siebie wyrzucić. Z góry przepraszam jeśli cię urażę, ale nie mam tego na celu. Nie wiem czym jest spowodowane twoje zachowanie wobec mnie? Może taki jesteś? Ale na początku jakoś nie byłeś. Ja ciebie naprawdę bardzo lubię, jesteś zabawny i wiesz ile potrafię czasem z wami łez wylać ze śmiechu. Jesteś też kiedy trzeba poważny i stanowczy i lubię to w tobie, ale nie czuję żadnej mięty do ciebie. Nie znamy się jakoś bardzo długo jesteś jak wspomniałam super kolegą a za jakiś czas jak nie uciekniesz z Bełka to i pewnie przyjacielem będziesz jak będziemy mieć taki stosunki jak mamy –uśmiechnęłam się gorzko

-Bartek wygrał?

-Co?

-Ciebie…

-Słucham!? Założyliście się o mnie! ?  -momentalnie podniosło mi się ciśnienie na samą myśl!

-Nie! O co nas podejrzewasz. Po prostu widzę zachowanie Bartka w stosunku do ciebie i ty też lubisz  jego towarzystwo –ciągle patrzył mi w oczy co mnie krępowało

-Paweł przestań. Lubię go, tak jak i ciebie i innych.

-Julita nie oszukuj się

-Zatorski! Za dużo treningów czy co i na głowę poszło?

-Ha ha nie, nie, nie. Mam oczy i widzę.

-A ja serce i czuję.

-A i owszem, ale mózg jeszcze z nim nie współpracuje

-Między nami zgoda? -i uśmiechnęłam się nikle, bo nie byłam pewna jego reakcji

-Jasne –podał mi rękę i uśmiechnął szczerze. Kamień spadł mi z serca. Zmieniłam temat, zapytałam o rękę Michała. Podobno go nie boli, trener nawet  się nie dowiedział. W piątek i tak nie dał mu pograć, jedynie na kwadracie spędził mecz.  Posiedzieliśmy do wpół do trzeciej, wcześniej zjadając zamówiony obiad. Zanim wróciłam do domu, zrobiłam małe zakupy i zadzwoniłam do mamy w czasie drogi powrotnej. Była cała w skowronkach, bo Patrycja podrzuciła jej Emilkę, więc miała co robić. Przechodząc na pasach, jakiś idiota bo jak takiego nazwać nie zatrzymał się, tylko z piskiem wyhamował lekko mnie przewracając. Podniosłam się, ale po nim ani śladu ruszył zostawiając biały dym za sobą. Lekko oszołomiona wróciłam do domu. 

                                                                                                                                                       

Witam ;*

Pozostawiam Was z takim a nie innym rozdziałem, myślę, że bardzo nie zawodzę. Aczkolwiek nie jestem do końca zadowolona. A Wasze odczucia są szalenie miłe dla "ciała i ducha" :D

Ajj nie zanudzam, bo zawsze ma być krótko a się rozpisuję :)

Staram się w miarę możliwości czytać Wasze historie, a jeśli chcecie mnie o jakiejś informować (której nie mam po prawej stronie!) to  TUTAJ :)

Pozdrawiam ;*

(mamy tutaj fanów Skry?;> 

https://www.youtube.com/watch?v=l5u5zR-leFU

 oglądałyście? :D )