34.

- Welcome Juliet. - wita mnie przy wejściu trener.

- Good to see you.

- You too daughter. - uśmiechnął się, i odszedł dalej.

Wow! Nazwał mnie córką? Julita nie schlebiaj sobie, bo źle na tym wyjdziesz. Ach, żebym ja taki kontakt z Olkiem miała...

Po tym jak wróciłam do domu, ledwie zdążyłam zrobić sobie kawę, gdy zadzwonił mój telefon. Dzwonił sam Andrea, pytając czemu mnie nie ma, skoro zaakceptowana została próba przedłużenia praktyki. Po krótkiej treściwej rozmowie rozłączyłam się, by wziąć za pakowanie walizki z najpotrzebniejszymi rzeczami. Cała w skowronkach wsiadłam do Tygryska. Zatrzymałam się na trasie na stacji, zatankowałam bak do pełna, kupiłam wodę niegazowaną i ruszyłam w dalszą drogę. Zadzwoniłam jeszcze do mamy, że plany się zmieniły, ponieważ z powrotem wracam do moich chłopaków.

I tak od kilku dni jestem razem z chłopakami. Nie wiem kto zapomniał mnie poinformować, o tym, że mam się stawić na zgrupowaniu? Przypuszczam, że Bielecki, ale święcie się wypiera. Uważa, że był do mnie wysłany list z PZPS, bowiem zawsze mają to w zwyczaju. Czyli suma summarum po raz kolejny przypisuje mi winę. Z Maćkiem i resztą sztabu dogaduję się świetnie, gdy czegoś nie umiem to chętnie tłumaczą, czasem obiektywnie pochwalą, a Aleksander Wielki, ma zawsze jakiś problem. Czasami puszczam jego uwagi mimo uszu, a niekiedy mam ochotę udusić go gołymi rękami, no może w rękawiczkach, by nie pozostawić śladu.

Dzisiaj będzie trening otwarty dla kibiców i dziennikarzy. Ciekawe, ile osób przyjdzie? Po śniadaniu mamy piętnaście minut, by zebrać co potrzebne na halę.

Zainteresowanie otwartym treningiem średnio względne. Jest wiele dziewczyn, które zajmują się kontami fanpejdźy większości siatkarzy. Robią im setki zdjęć, po zakończonym rozruchu oblegają swojego ulubieńca, by podpisał zdjęcia lub inne gadżety, które są później wykorzystywane w konkursach.  Dziennikarze z mniej znanych stron internetowych, czy gazet szukających czasem taniej sensacji próbują przekupić słodkimi słówkami graczy, byle przeprowadzić wywiad. Jednemu udało się dorwać Bartka, lecz widzę grymas niezadowolenia.

***

Jak pan spędził wakacje? Myśli krążyły wokół siatkówki?

Tegoroczne wakacje były jednymi z najdłuższych, jakie dostaliśmy, co pozwoliło mi na zregenerowanie sił przed kolejnymi treningami. Myśli o siatkówce gdzieś tam się przewijały, ale na niedługo. Wolałem psychicznie i fizycznie odpocząć od volleya, by potem w pełni sił wrócić do swojej pracy.

Trudno wraca się do pracy po trzytygodniowym rozleniwieniu?

Te trzy tygodnie pozwoliły na to, abym w pełni zregenerował siły i mógł poczuć siatkówkę na nowo.

Wierzy pan, że uda się zdobyć medal?

Gdybyśmy nie wierzyli, to nasza ciężka praca nie miałaby żadnego sensu. Każdy z nas wierzy i marzy o medalu, ale czy go posiądziemy, nie wiem. Na to złożą się wszelkie okoliczności. Nie możemy obiecać wygranej, ale możemy zapewnić, że zrobimy wszystko, co w naszej mocy by go zdobyć.

To prawda, że pana dziewczyna jest w sztabie? A pan dzięki licznym masażom tryska energią, i nie narzeka na kontuzje?

Atmosfera w drużynie jest świetna, także mam energię. Cały sztab, składający się z kilku osób troszczy się o nas, a nie indywidualne osoby. O moim prywatnym życiu, rozmawiał nie będę.

***

- Co wy zjedliście? - wpadłam do pokoju Nowakowskiego i Bartka po tym jak na śniadaniu dowiedziałam się, że czymś się zatruli, i dostają dziś wolne, żeby reszty nie zarazić.

- Słońce, no nic.

- Bartek weź nie ściemniaj. Nikomu nic nie jest tylko was dopadła biegunka? - Cichy już nie zdążył odpowiedzieć, ponieważ migiem zamknął drzwi do toalety po chwili spuszczając wodę.

- Ja nie latam do łazienki jak Piotrek, tylko w brzuchu mi chlupie podobnie, jak w czasie gotującej wody.

- A ty dziecko jesteś żebyś takie porównania mi robił jakbyś nie mógł normalnie powiedzieć? Masz zaburzenia perystaltyki jelit i tyle.

- Musisz zawsze tymi mądrymi nazwami mówić do mnie? - przewraca się na bok.

- Masz wzdęcia, zadowolony? - kiwa głową szczerząc się. - Nie wiem z czego ci do śmiechu, ale kładź się na plecach, i odpoczywaj, bo jutro wracasz do treningów.

- Dobrze pani doktór.

- Na lekarkę nie awansowałam. Zjedzcie chociaż kilka chrupek kukurydzianych, które wam przyniosłam. - rzucają się na dziecięcy przysmak. - A teraz mówić co zjedliście, bo inaczej dziś na trening pójdziecie! - popatrzyli zniesmaczeni na siebie. Chyba gdyby wiedzieli, co będę próbowała z nich wyciągnąć nie rzucaliby się na chrupki.

- Konserwę. - cicho odezwał się Piotrek.

- Co?

- No Juliś mięsko takie. -dokończył Kurek.

- Na stołówce? To zgłoście, może zepsute coś było?

- Nie. - Pit krótko odpowiedział i zniknął za drzwiami.

- Julita, błagam daj mu Stoperan albo coś.

- Co jedliście?! - konsekwentnie czekałam na odpowiedź.

- Piotrek przywiózł takie dobre swojskie mięsko w słoiczku.

- Co?! Bartek! Andrzej zwozi ci wiejskie wyroby, Piotrek mięso w słoiku! Zwariowaliście? Mało jedzenia na stołówce macie? Sklepy są w koło!

- W sklepie nie mają takiego smaku.

- No rzeczywiście! Co ty taki nienajedzony swojskich wyrobów? Może kup sobie świnie, i będziesz miał wszystko! Błagam was… - główny winowajca feralnego wirusa wrócił z toalety. - A jak się nabawiliście jadu kiełbasianego?! - spanikowałam.

- Uspokój się. Ja już prawie zdrowy jestem, a Piotrek ma tylko sraczkę. - Nowakowski zmierzył go wzrokiem, upił łyk wody i delikatnie położył.

- Jak taki zdrowy jesteś, to dzisiaj idziesz na trening. - zaczął jęczeć. - Bez dyskusji. Piotrek, a tobie zaraz przyniosę leki i suchą bułkę. Pij też dużo płynów, bo jeszcze się odwodnisz.

- Co wypiję, to zaraz w kiblu jestem.

- Przykro mi, zachciało wam się mięsa to macie. A ty kochany. - wzrok przeniosłam na Kurka. - Za dwie godziny masz trening, także pomału szykuj się mentalnie.

Trafiły mi się dwie fuchy podczas treningu. Pierwsza - podawanie piłek, druga - ścieranie mopem potu. Co kilka minut dało się słyszeć „Julita, nie spij!”, „Mokro!” czy „Mówiłem uważaj, bo piłka leci”  niestety było za późno, gdyż moja głowa oberwała dość mocno rzuconą piłką.

Bartek truchtał w koło boiska, chłopaki wykonywali setne powtórki zagrywek. Po krótkiej przerwie wrócili do dalszych ćwiczeń, tym razem przyjęcie i atak.

- Stop! Stop! - Andrea głośnym okrzykiem i machnięciem rękami zaprzestał wykonywaniu dalszych czynności. Przywołał ich do siebie i żarliwie przekazywał swoją wiedzę. Tuzin siatkarzy ułożony w kółko otoczył selekcjonera, a że są dryblasami zatamowali wszelkie słowa Anastasiego. Korzystając, że boisko jest puste wjechałam na miotle robiąc porządek.

- Bartek troszkę gibkości! Co ty słoń jesteś? - komentowałam siedząc na jednym z krzesełek.

- Kochanie, możemy się zamienić.

- Igła! No proszę cię! Jestem więcej sfilmowana niż Zbyszek! - reprezentacyjny kamerzysta biegał już ze swoim sprzętem.

- Oo ktoś mówił o mnie? - główny zainteresowany nie omieszkał znaleźć się w scenie.

- Tak. Zbigniewie, nasza jedyna kobieta z jaką nam przyszło obcować…

- Igła, na nie za wiele sobie pozwalasz? - dosłyszał i skomentował mój chory chłoptaś.

- Ależ Bartoszu ja chciałem powiedzieć, że nasza jedyna kobieta z jaką przyszło nam obcować… - Krzysiek nadal chodził z kamerą.

- Możesz użyć innego słowa? - frustrował się Kurek.

- Drodzy państwo słowa obcować z naszą fizjoterapeutka są zarezerwowane dla Lalusia reprezentacji.

- Jakiego Lalusia!?

- Koniec! Krzysiu oddaj mi tą kamerę, i wracajcie do pracy. - definitywnie przerwałam wygłupy, skonfiskowałam nowoczesny sprzęt, a w bonusie opatrzyłam łydkę młodszego libero, którą trzeba było szybko rozmasować ratując przed bolesnym skurczem.

Zmęczona przywracaniem do życia siatkarzy wzięłam prysznic i szybko wskoczyłam do łóżka. Miałam rozmawiać z mamą, jednak napisałam jej smsa, że wszystko w porządku, a zadzwonię do niej jutro. Chłopaki wesoło bawili się w swoich pokojach, ponieważ przez ściany dochodziły śmiechy, ale zupełnie nie zwracałam na to uwagi.

- Śpisz? - ktoś cicho otwiera drzwi.

- Yhym. A co chcesz?

- Małe buzi na dobranoc.

- Bartek mały to jest głód. - przewracam się na bok,  siatkarz kładzie się obok myśląc, że jemu robię miejsce. - Ej, ty chyba powinieneś iść do siebie?

- Pójdę zaraz.

- Znowu Bielecki zobaczy, że wychodzisz ode mnie. A wiesz, że mamy na pieńku.

- Tym razem o co mu chodzi?

- Najpierw mnie zrypał, że za mało chłopaków masowałam, to  gdy wzięłam Pawła, Grześka, Łukasza i Marcina zaś przydymił dlaczego tak dużo, i weź mu dogódź? Dobra, Misiek idź się wyśpij. - cmokam go w policzek w nadziei, że grzecznie opuści pokój.

- Juliś, ale ja wolę z tobą. - odwraca się w moją stronę, prawą rękę kładzie nad głowę, a lewą trzyma na moim biodrze.

- Ja też. Za tydzień mamy weekend wolny to będziemy razem. - głaszczę palcami jego twarz. - Teraz uciekaj no.

- Ech… Widzę, że zmęczona jesteś. Ziewasz jak najęta. Idę, już idę. - wydostał się spod kołdry.

- Do jutra, zobaczymy się na śniadaniu. - po krótkich czułościach opuszcza pokój.

***

Szybki prysznic po siłowni, by nie odstraszać przechodniów swoim zapachem i zaraz obiad. Coś co tygryski lubią najbardziej.

- Co będziesz robiła?

- Misiu, zaraz idę do pana Aleksandra. - zaakcentowała, gdyż nas mijał na korytarzu. - A później trener wzywał mnie do siebie.

- Szkoda.

- Marudo, idź wypocznij chwilę, bo mi zemrzesz od tego pracusiowania. - od razu dostaję dodatkową porcję energii słysząc jej wesoły głosik.

- Czyli widzimy się na popołudniowym treningu?

- Chyba tak. Chociaż nie wiem czy w tym czasie nie będę podleczała  grześkowego łokcia.

- Aż tak źle?

- Trochę. Miał robione usg, pokazało, że coś nie gra z mięśniem zginacza łokciowego.

- To niedobrze. Wylecz go, bo nam potrzebny. - rozchodzimy się w swoje strony, ja do pokoju, a Julita do Olka.

Minęła godzina ćwiczeń, Bociek truchta indywidualnie, ręki stara się używać jak najmniej. Obaj fizjoterapeuci są z nami, a Julity jak nie było tak nie ma. Może uzupełnia nasze kartoteki?

- Do cholery! Gdzie jest śpiąca królewna? - wydziera się popularny Recydywista, gdy kolejnego chłopaka łapią drobne skurcze czy inne bóle.

- Nie wiem, nie ma jej w gabinecie. - odezwał się Maciek  przykładając lód do kolana Kuby.

- Niech idzie któryś do pokoju, może zapomniała, że ma się pojawić?!  - rozwścieczony Bielecki rozkazuje, żeby iść ją znaleźć.

Biegnę ile sił w nogach, w miedzy czasie wziąłem telefon z plecaka i próbuję się do niej dodzwonić, lecz bezskutecznie.

- Widziałaś Julitę? - zaczepiam Nikolę, ale gdzieżby ona coś wiedziała. Nie czekając na windę mijam co dwa schody byle znaleźć się jak najszybciej pod drzwiami pokoju. Z sercem w gardle chwytam za klamkę.  

- Julita!

                                                                                                                                                          

Cześć! Nie lubię kończyć takim niedopowiedzeniem, ale jestem bardzo ciekawa jaki macie pomysł na ciąg dalszy? :)   Jutro robię za pełnoetatową opiekunkę mojej realnej, małej Jutki, także kolejny jak dożyję, to za tydzień. 

[wywiad by Happiness. ;*]

Pozdrawiam.