25.

♫

Miłość - to słowo wydaje się dzisiaj już tak wytarte i nadużywane. Miłość? W niej nie jeden już się zatracał. Filozofowie zastanawiali się czy jest, czy jej nie ma?

Obecnie postęp naukowy zaszedł tak daleko, że pokusił się o wyjaśnienie tego stanu. Naukowcy odkryli, że fenyloetyloamina jest jednym z elementów tzw. chemii miłości. Za ten stan odpowiadają tzw. ,,kuzynki” amfetaminy : norephetamina i dopomina. To one sprawiają, że ogarnia nas niesamowite poczucie szczęścia.

Po pewnym czasie jednak gwałtowne i namiętne uczucie mija. Organizm wytwarza endorfinę, która ma działanie podobne do morfiny - koi emocje, łagodzi ból, zmniejsza napięcie. Substancje te są produkowane tylko w obecności partnera i dają poczucie bezpieczeństwa.

Bardzo pięknie nauka nam to wyjaśnia ale czy rzeczywiście jest w stanie ogarnąć każdy aspekt miłości? Czy możemy być pewni ,że to gorące, wyjątkowe uczucie można traktować tak powierzchownie?  Ktoś powiedział, że „świat bez miłości byłby światem martwym”- z tym bym się zgodziła.

Mamy potrzebę kochać. Najpierw jako dziecko rodziców, rodzeństwo, przyjaciół, później swoich partnerów, swoje dzieci i koło się zamyka. Człowiek ma w sercu to uczucie i dzięki niemu znajduje siły i sens życia.

Zawsze po wszelkich wymianach zdań z Bartkiem powtarzam jak mantrę słowa hymnu „Miłość cierpliwa jest,  łaskawa jest…”.

- Piotruś, gdzie Bartek? - pytam środkowego, po przekroczeniu ich pokoju.

- Prysznic bierze, pewnie zaraz wyjdzie.

- Okej, zaczekam u was, dobrze? - kiwa głową, a ja przejmuję władzę nad telewizorem. Po kilku minutach słychać kurkowy śpiew czyli pewnie się goli.

- Długo czekasz? Wezmę bluzę i idziemy.

- Chcesz iść w tych butach? - wzrok przenoszę na jego stopy. Za oknem zbiera się na deszcz, a Bartek w krótkich spodenkach i japonkach.

- A czemu nie? Lato w końcu.  Piotrek my już idziemy - zwraca się do kolegi, który życzy nam dobrej zabawy. Zgarniamy Andrzeja po drodze i ruszamy na Bydgoszcz, mianowicie idziemy ku spotkaniu Tereski. Być w Bydzi i z nią się nie spotkać? Karygodne! Michalikówna czeka na nas pod kawiarenką o apetycznej nazwie „Szarlotka”. Po czułym przywitaniu z Wronką, przytula również nas. Wchodzimy do środka i zaczyna się zgrzyt, gdyż chłopakom zachciało się piwa, a ja skutecznie próbuję wybić im to z głowy

- Julita jedno piwko nam nie zaszkodzi, zanim wrócimy do hotelu nic czuć nie będzie – przegaduje mnie Wronasek

- Andrzejku, ty sobie rób co chcesz, ale ty - wbijam palca w ramię Bartka. - Nawet mi się nie waż!

- Już nim rządzi – wtrąca środkowy

- Słyszałam Andrzejko! Jutro cię masuję – uśmiecham się ironicznie

- Koniec tych waśni! Chłopaki zamawiają po kuflu, zaznaczam jednym! A my Jutka owocowe piwo, i wszyscy zadowoleni – łagodzi sytuację Tercia.  O dziwo zgadzam się bez zająknięcia. Mała, przytulna kawiarenka podzielona na kilka boksów. W naszym znajduje się w rogu stół bilardowy, o ile ja z Bartkiem mamy ochotę zagrać tak przyszłe państwo Wrona nie spieszy się. Po wielu namowach dobieramy się w przeciwne pary: ja z Andrzejem, Bartek z Tereską.

Na pierwszy ogień idę z Wronką, który nieźle radzi sobie w te klocki. Ostatecznie ja zwyciężam wygrywając białą czekoladę. Przekazuję kijek Bartkowi, a Andrzej Terci, której szepce coś na ucho.

- A teraz powiedzcie mi w skrócie o co chodzi w tej grze?

- Nie grałaś nigdy w bilard? - otwieram szerzej oczy.

- Grałam, ale dawno.

- Tercia, bilard polega na wbijaniu bil do łuz, które znajdują się przy krawędziach stołu.

- A może tak troszkę prościej jak dla laika?

- Kochanie, widziałaś jak grałem z Julitą. Kijem uderzasz w tę kulę, a ona strąca kolejne do kieszeni stołu. - instruuje swoją dziewczynę Andrzej.

- A jak nie wpadnie do tej siatki to co?

- To wtedy Bartek przejmuje stery

- Aha - mruknęła bez przekonania. Rozpoczęli rozgrywką o pierwsze odbicie, które wygrała Tereska.

Jak na początki Michalikównie idzie całkiem dobrze widać, że Bartek daje jej fory, ale ogólnie wszyscy wyśmienicie się bawimy.

- ‘Hej Teresa, wyślij do mnie sms-a, napisz co jest między nami, już…’ - nuci pod nosem Bartek bawiąc się kijkiem. Terka przestaje grać, i wszyscy patrzymy na niego. - No co jest? Nie słyszeliście tej piosenki? -  przecząco kiwamy głowami. Wyciąga telefon, przywołuje przyjaciela do siebie i puszcza mu wybraną piosenkę.

- Kariery to ty śpiewem Kurek nie zrobisz, więc lepiej skup się na poprawie przyjęcia - zripostowała podminowana Tercia

- Kochanie, to tylko piosenka
- Współczuję ci gustu muzycznego, Andrzeju. Myślałam, że jest o niebo lepszy
- Ale... - urwał nagle Andrzej, nie wiedząc co odpowiedzieć
- Może pójdziemy na lody? Jest tak gorąco, że potrzeba mi słodkiej ochłody - wplątuję swoje trzy grosze łagodząc sytuację.

Po zjedzeniu solidnej porcji włoskich lodów z owocami, cięższa o kolejne kilogramy zbieram się do powrotu.

- Chłopaki wracamy?  

- Yhym - z pełną buzią mruczy mój amant.

- Tercia do zobaczenia na meczu - cmokam ją w policzek przytulając mocno.

- Nawet nie wiesz jak ci zazdroszczę, że masz Bartka ciągle obok - szepcze i markotnieje.

- Misia, co jest? Minie szybko okres reprezentacji, i będziesz go miała dla siebie. Będziecie mieszkać w Bełku, to w czasie wyjazdów będziemy razem zabijać nudę. A już po finale Ligii mają chłopaki dwa tygodnie odpoczynku, nie cały miesiąc jeszcze wytrzymasz - ściskam ją mocniej, dodając otuchy.

- To wy sobie idźcie, ja dołączę do was - wtrąca Wronasek.

- Tylko się zabez…

-Bartek! - przerywam  i mrożę go wzrokiem. Kątem oka dostrzegam jak Andrzej tuli Tereskę gładząc jej włosy. Pierwszy sezon gdzie nie ma z nią Andrzeja. Jak był młodszy grał w juniorach, ale poprzednie całe wakacje spędził w domu. W sezonie ligowym rozpędzał swoją formę, która obecnie jest bardzo wysoka i trener to zauważył.

- Co jej się stało?

- Nic. Tęskni za Andrzejem. W czasie sezonu nawet jak wyjeżdżacie na mecze, to po kilku dniach wracacie, a tutaj całe tygodnie w domu was nie ma. Ja mam o tyle szczęście, że mogę być z tobą. Chociaż, chyba w poniedziałek wyjeżdżam i mam wrócić na wyjazd do Bułgarii. Lecz nie wiem jak będzie z nami za rok - sama markotnieję.

- Damy radę, byle zdrowie było - obejmuje mnie w pasie i w takiej pozie wracamy. Jednak nie od razu. Na straganie, który mijamy starszą kobietę sprzedającą sezonowe owoce, a teraz mamy bum na truskawki. Kupujemy kobiałkę czerwonych, smakowitych owoców siadamy nieopodal na ławce i rozkoszujemy się smakiem czerwcowych owoców.

- Daj spróbować jak smakujesz.

- Bartek, dobrze się czujesz?

- Tak - szczerzy się niemiłosiernie. Po raz kolejny ulegam i smakuję bartkowe wargi z nutką truskawek.

- Co tutaj się dzieje? -  do pomieszczenia zabiegowego wchodzi Olek tym samym przerywając moje śmiechy i chichy z Bartkiem.

- Rozmasowuję bartkowe udo, na treningu miał skurcze.

- Mówiłem tyle razy, że jego masz nie masować.

- Dlaczego Olek? - wtrąca Bartek.

- Julita wie - posyła mi bazyliszkowe spojrzenie.

- Nie wiem panie Aleksandrze - powiedziałam to?! Chyba tylko ze względu na obecność Bartka znalazłam odwagę.

- Bartosz zostaw nas samych.

- Czemu? Nie widzę problemu w tym, że Julita doprowadza mnie do pełnej sprawności, jak ty albo Maciek jesteście zajęci - widzę wymalowane zdenerwowanie na kurkowej twarzy.

- Nie będę ci się tłumaczył. Panna Fedko ma ciebie nie masować i koniec. Proszę wróć na trening, a ty Julita posprzątaj tutaj i przyjdź później do mnie. - wychodzi z gabinetu strzelając drzwiami.

- To mam przechlapane - zaczynam składać ręcznik.

- Spokojnie. Masz się nim nie przejmować! Co to za wymyślanie? W ogóle nie wiem co mu się dzieje ostatnio.

- Od kiedy ja przyszłam? - próbuję wypytać.

- Nie Julitka - bierze moją twarz w dłonie i delikatnie muska usta. - Zobaczymy się później. - szybko ogarniam pokój i udaję się do Ola, zupełnie nie wiedząc co mnie tam będzie czekać, czy jeszcze pogrzeje moją pozycję ćwiczeniową?

Chłopaki po lekkim treningu i odpoczynku udają się na stołówkę. Na końcu kolejki  jest miejsce zarezerwowane dla mnie. Po nałożeniu na talerz gotowanej ryby, porcji marchewki, brokułu i liści sałaty z sokiem w drugiej ręce szukam wolnego miejsca. Wzrokiem odnajduję w rogu sali miedzy libero a Ruckiem.

- Cześć, mogę się przysiąść?

- A chłoptaś nie zajął miejsca?

- Nie Krzysiu - robię minę niczym zbity pies.

- To siadaj - rozkładam się w miarę wygodnie. Z nimi nawet tak ważnego posiłku nie da się zjeść spokojnie. Ciągle któryś musi gadać, niczym nakręcone katarynki. Konwersując z Ignaczakiem, dochodzimy do czasów, kiedy grał w Skrze

- Nie żałujesz, że odszedłeś?

- Nie, zdobyłem ze Skrą wiele, chciałem coś innego spróbować.

- Ej! Bo doniosę Iwonie! -krzyczy gdzieś z oddali Zatorski.

- Tak to jest jak się podsłuchuje, i wyrwie zdanie z kontekstu - głośno wzdycha. - A ty od dawna interesujesz się siatkówką czy od czasu Kurasia? - charakterystycznie chichota.

- Ha ha ha! Jak byłam dużo młodsza chodziłam z mamą i siostrą na mecze Skry bardzo często, później technikum, studia nie miałam czasu niekiedy na sen, a nie mówiąc przyjemnościach. Nie pamiętasz mnie?

- A powinienem?

- Yhym, jak grałeś w Bełchatowie po skończonym jakimś meczu zrobiłam z tobą zdjęcie. Wisi u mnie na ścianie - uśmiecham się serdecznie, co Krzysztof odwzajemnia.

- Musisz pokazać mi to zdjęcie, koniecznie!

- Przypomnij później, mam je na lapku.

Meldujemy się na hali „Łuczniczka”. Chłopaki idą do szatni, a ja życząc im powodzenia na trybuny. Argentyńscy zawodnicy grając na pełnym luzie z racji, że to u nich odbywać się będzie turniej finałowy Ligii grają bardzo dobrze w porównaniu do naszej drużyny. Nie możemy się zgrać, na przemian wygrywamy długie kontry, by po chwili gładko stracić punkty. Forma jest bardzo falująca, co daje niestety negatywny rezultat. Nie zdobywamy nawet punkcika w Bydgoszczy.

Po śniadaniu wyruszyliśmy w drogę do Katowic. Dzień zapowiadał się niezwykle upalnie jeśli o 9 rano mamy 24 stopnie. Mimo nowoczesnego autokaru z przyzwoicie działającą klimatyzacją wszyscy byliśmy bardzo zmęczeni i spoceni, Marcinowi kropelki spadały z czoła. Zetknięcie z gorącym powietrzem po opuszczeniu autobusu nie było niczym przyjemnym. Kto by pomyślał,  że zechcemy zostać w środku? Po dość żwawym rozdzieleniu nas do pokoi wzięłam szybki prysznic. Zeszłam na stołówkę zjedliśmy obiad i za pół godziny ruszyliśmy na halę. W czasie gdy chłopcy mieli lekkie ćwiczenia na siłowni ja z Maćkiem jestem instruowana przez Bieleckiego co do wykonywania naszej pracy przez najbliższe dwa dni, kiedy to on wyjeżdża na seminarium naukowo - szkoleniowe z fizjoprofilaktyki.

- Julita, myślę,  że mnie nie zawiedziesz?

- Panie Aleksandrze będę sumiennie wykonywać swoje zadania.

- Dobrze. Maciek miej oko na praktykantkę, i jeśli chodzi o Bartka miej go pod swoimi skrzydłami. - O ten gbur jeden! A już myślałam, że darzy mnie jakimś zaufaniem! Według niego dotykając Bartka będziemy spać ze sobą?! Od tej mądrości mu się poprzewracało!?  - Panno Fedko, nie patrz tak na mnie - ironicznie się uśmiecha, czego nie odwzajemniam.

- Czemu nie jesz? - trąca mnie Michał.

- Nie jestem głodna. Chcesz może? - przenoszę wzrok na talerz z kanapkami.

- Mogę? - źrenice mu się powiększają.

- Jasne - uśmiecham się przyjaźnie. - Ale jabłko ja zjem - przytakuje głową, siada obok mnie i wgryza się w ciemne pieczywo z dżemem. Po zjedzonym posiłku czeka chłopaków rozmowa z trenerem i statystykami, która tradycyjnie odbywa się przed każdym meczem.

W czasie, gdy Bartek spotyka się z przedstawicielką jego oficjalnego fan clubu i ma do podpisania kilka pocztówek i koszulek, które będą wykorzystane w kolejnych konkursach zerkam na moją pracę licencjacką. Pod koniec tygodnia obrona, mam nadzieję, że będzie miała szczęśliwy finał. Siatkarze są o tyle kulturalni, że nie wpadają bez pukania do mojego pokoju, aczkolwiek mam wrażenie, że kilku z nich się mnie wstydzi - zupełnie nie wiem dlaczego? Jedynie gracze z bełchatowskiego klubu nie mają jakiegoś większego dystansu do mnie.             

- Szukałem cię - wpada do pokoju mój przyjmujący.

- Nie wiem gdzie skoro wiesz, że w pokoju jestem.

- Myślałem, że jesteś u któregoś z chłopaków - rzuca się na łóżko, na którym siedzę po turecku z laptopem na kolanach.

- Jak widzisz nie jestem. Jak spotkanie?

-Dobrze, co ty tam robisz? Wiesz jaka burza się zbliża?

-Już skończyłam. Nie wiem jaka burza, bo nie odrywałam się od laptopa.  - odkładam sprzęt na pobliski stolik i kładę się na łóżku obok bartkowego ciepłego ciała.

- Będziemy tak milczeć? - przerywa ciszę otaczającą nas.

- Dobrze mi z taką ciszą.

- Dla urozmaicenia mamy grzmoty. Nie będziesz bała się sama spać?

- Nie będę, bo możesz ze mną, chyba że nie chcesz przed jutrzejszym meczem.

- A co z Olkiem? Nie chcę żebyś miała przeze mnie problemy - gładzi mój policzek.

- Nie ma go, pojechał do Wałbrzycha na seminarium.   

- Yhym, nie wiedziałem. Wiesz może jaki temat spotkań?

- Zaraz ci powiem miałam gdzieś tutaj ulotkę. „Wysiłek fizyczny stosowany w działaniach  fizjoprofilaktycznych. Spotkanie z profesorem, doktorem habilitowanym nauk medycznych Witoldem Kawą.”.

- On kiedyś zgłupieje od tej wiedzy.

- Już zgłupiał.

- Co się stało?

- Przykazał Maćkowi, że w czasie jego nieobecności on ma się tobą zajmować. Ja nie wiem co on sobie wyobraża jak razem nas zostawi?

- Spokojnie Julita. Lecę się myć i powiem Piotrkowi, że zostaję u ciebie.

- Jak nie chcesz to nie.

- Zawsze taka maruda jesteś?

- Widzisz, jeszcze mnie nie znasz - kręci głową i w przelocie cmoka w policzek. Biorę piżamę i wykonuję tę samą czynność co on. Burza przybrała na sile, ale co się dziwić jak w dzień temperatura była niczym w Afryce tyle, że oni przyzwyczajeni, a my nie bardzo. Błyski co chwilę dają światło w pokoju, które odbija się długo w moich oczach po zamknięciu ich. Leżę w wygodnym łóżku czterogwiazdkowego Angelo Hotel Katowice. Z tego co mi wiadomo siatkarze już kolejny rok z rzędu spędzają w tym miejscu okres pobytu w Katowicach. Jest świetnie zlokalizowany, gdyż do hali mamy stąd maksymalnie 500m. Profesjonalna i miła obsługa, pokoje klimatyzowane co jest bardzo zbawienne przy obecnej aurze, a najważniejsze łóżka długości 210cm co z pewnością jest cenne dla chłopaków.  Jedynie Marcin może mieć problem.

- Dłużej się nie dało? - zganiam go.

- Zagrałem z chłopakami partyjkę w pokera.

- Gracie o ciastka mam nadzieję?

- Jasne - szczerzy się. - Jak myślisz ile paczek ciastek kupię za 300 zł?

- Bartek! Nie denerwuj mnie nawet! Który jest prowokatorem tej jakże fascynującej gry?

- Oj Julitka.

- Nie Julitkuj mi tutaj! Idź sobie z nimi grać. Zagrajcie o mieszkania, samochody, większą gotówkę! Banda dzieciaków! - odwracam się plecami do niego i całą miłą atmosferę szlag trafił. Przysuwa się do mnie, wtulając w plecy i całując ramię. Strzepuję jego głowę.

- Julitka boisz się burzy? - pyta, gdy po raz kolejny obruszyłam się po mocnym grzmocie.

- Nie. - dobrze wie, że jest inaczej przez co mocniej mnie obejmuje, jednak nie bronię się już przed tym. W końcu zasypiam nie wiedząc co dalej dzieje się za oknem. Rano budzi nas przeraźliwy dźwięk komórki. Myśląc, że to budzik ciskam nią, lecz po chwili znowu daje o sobie znać. Łapiąc świadomość przykładam ją do ucha nie zważając na ekran, by sprawdzić kto od rana się dobija. Po krótkiej rozmowie natychmiast się orzeźwiłam. Swoim krzykiem obudziłam Bartka.

- Co się stało? - nie umiem się wysłowić, bo płacz i łkanie odbiera mi mowę. - Julitka czemu płaczesz? - siada obok mnie łapiąc za rękę.

- Mama dzwoniła  - jąkam się.     

- No i?

- W nocy piorun uderzył w mój dom - kolejny potok słonych kropel nabiera na sile.                                               

                                                                                                                                                 

Witam, po krótkiej nieobecności :)

Wiem, że mam duże zaległości u Was, ale Wy macie (przynajmniej większość) wakacje, których ja niestety nie posiadam. Widzę, że pojawia się coś takiego jak - maraton, u mnie nie liczcie, nie ma szans, ani czas ani chęci nie pozwalają na to. Wybaczcie moja zwłokę, ale ja ledwo wyrabiam obecnie czytać po jedynym nowym rozdziale powiedzmy średnio raz na tydzień, a co dopiero, gdy pojawiają się codziennie czy i tak w dużej częstotliwości :)    

Kolejny będę chciała jak najszybciej, jednak nie deklaruję, że na pewno będzie na przyszły weekend.       

Dziękuję za wyrozumiałość tym, którzy są ze mną :)

Pozdrawiam ;*

Kto wygra mecz?  :)