44.

Biegnę po schodach na trzecie piętro do Bartka po drodze zderzając się z jakąś kobietą, która nie jest zadowolona wpadnięciem z impetem na nią przez co wysypałam zawartość jej reklamówki. Przepraszając pomagam jej zebrać zakupy i po chwili melduję się pod drzwiami chłopaka kilka razy naciskając na dzwonek dodatkowo pukając do drzwi. Chwila, zanim otwiera trwa dla mnie w nieskończoność.

- Julita? Stało się coś? - lekko przestraszony i chyba wybudzony z drzemki przyjmujący reaguje w zwolnionym tempie.

- Nic się nie stało głuptasie. To znaczy stało. - rzucam mu się na szyję i całuję soczyście.

- Powitanie pierwsza klasa, a teraz mów co się stało. - nalewam sobie szklankę wody, bo z tych emocji zasycha mi w gardle, a jednocześnie nie mogę wysiedzieć chwilę na miejscu.

- Nie wiem czy pamiętasz jak Miguel w sobotę mówił mi przed jego wyjściem, żebym przyszła do niego dzisiaj po treningu?

- No raczej nie pamiętam. A co?

- Właśnie wracam od niego. Nie wyobrażasz sobie co mi zaproponował? - nie mogę posiąść się ze szczęścia co chwilę wierzgając nogami po sofie.

- Od kiedy ty masz adhd? - opanowany Bartek niczego się nie domyśla.

- Ty mnie słuchasz w ogóle?

- Staram się. Co takiego ci zaproponował? Wykrztuś to z siebie.

- Kurs fizjoterapii w Sztokholmie! Dokładnie w tym samym miejscu, gdzie przed laty Olek Bielecki. Wyobrażasz sobie? - piszczę jakbym była niezrównoważona psychicznie.

- Aż w Szwecji?  Kiedy?

- Od 12 listopada do 10 grudnia.

- Co? Miesiąc aż? - wyraźnie zaskoczony Bartek zaczął łączyć fakty.

- No tak, bo zakres szkolenia obejmuje blisko 200 godzin.

- A mieszkanie?

- Zapewnione zakwaterowanie. Za przelot również nie płacę, ogólnie całość za darmo.

- Czyli pracowałabyś w Skrze?

- Byłabym drugim fizjoterapeutą.

- Co mam powiedzieć? Że będę szalenie za tobą tęsknił, ale takich propozycji się nie odrzuca. - uśmiecha się promiennie. Właśnie na to liczyłam, że mnie zrozumie, wesprze, a nie odwiedzie od tego pomysłu.

Po kilku dniach oswoiłam się z myślą wyjazdu. Rodzina również popierała tę decyzję, a ja chyba zaczynałam mieć różne wątpliwości. Czekałam na Bartka, który miał do mnie przyjść po popołudniowym treningu, przygotowałam dla niego kolację. Sobie zrobiłam zieloną herbatę i czekałam, żeby zjadł. Z kuchni przeszliśmy do salonu, poklepałam miejsce obok siebie, by się przybliżył.

- Jutka co się dzieje? Jakaś nieobecna dziś jesteś. - obejmuje mnie rękę tuląc do siebie.

- Nic takiego. Pogadać chciałam.

- O czym?

- O nas. - serce zaczyna mu mocniej bić. - Wiesz może co z nami?

- Ale co ty mówisz? Przecież wrócisz po tym miesiącu i będziemy żyć jak do tej pory tyle, że bogatsi o kolejne doświadczenia.

- Ale jeśli będę pracować w Skrze, to co będzie, gdy zmienisz klub?

- Po pierwsze najpierw będziesz miała umowę próbną wiadome, że cię zostawią, bo nie po to wysyłają cię na kurs. Później zostaniesz do końca sezonu tak myślę, a kolejna to zależy czy trener pozostanie lub czy prezes będzie cię chciał w swoich szeregach albo ty byś chciała pracować gdzie indziej. Ja nigdzie stąd się nie wybieram póki co nasza współpraca układa się znakomicie. Zawsze ktoś pyta o zawodników, ale nie muszą zmieniać barw klubowych nikt ich nie zmusi. Wiem, że gdybym kiedyś miał się gdzieś przenieść to pewnie chciałabyś ze mną? Teraz masz studia i te dwa lata na tysiąc procent spędzę tutaj. Myślę też, że kiedyś będziesz chciała założyć ze mną rodzinę i zapewne nie chciałabyś być z maleństwem na obczyźnie tylko wśród rodziny, dlatego jeśli tylko Skra będzie mnie chciała to tutaj zostanę. Może będę drugim Mariuszem grającym dekadę w jednym klubie? A może zamienilibyśmy Bełchatów na inne polskie miasto? Nie wiem? Na pewno nie podejmę żadnej decyzji myśląc tylko o sobie, w każdej kwestii ty będzie miała również do powiedzenia. - słuchałam go z zapartym tchem nie przerywając ani na moment.

- Jak ty mnie w pełni rozumiesz. Jeśli tylko ci się nie znudzę, to oczywiście, że chcę stworzyć z tobą rodzinę.

- Nigdy mi się nie znudzisz. Nigdy. - chwyta mnie za podbródek świdrując wzrokiem.

- A co do dzieci, to musisz poczekać chociaż do końca studi. Nie wyrobię wcześniej ze wszystkim, gdybym musiała to dałabym radę, ale chcę żeby to była nasza wspólna decyzja, a nie dzieło przypadku.

- Wiem.

- Dziękuję ci za to, że taki jesteś. - pieczętuję cmoknięciem w policzek

- Dzięki tobie. - szepcze. - Idziemy spać? Zmęczona jesteś. - nie odpowiadam, bo ziewnięcie robi to za mnie. Leżymy odwróceni do siebie, nie przytulamy tylko jak mam w zwyczaju krzyżuję z nim nogę. Patrzę jak zasypia, uwielbiam to robić chociaż często zakryta w jego uścisku nie widzę tego momentu. Wyciągam rękę spod kołdry i ciepłą dłonią przejeżdżam po jego policzku, a na ustach pojawia się nieświadomy uśmiech.

Kolejny mecz już niestety nie jest zwycięski dla Bełchatowian. Ulegają na wyjeździe drużynie z Radomia, której szeregi zasila były gracz Pszczół. Zajęcia na uczelni w Łodzi nie pozwoliły mi oglądać tego spotkania na żywo w telewizji, bo i tak nie wybierałabym się na mecz. Wieczorem oglądam powtórkę na kanale sportowym jednocześnie próbując nauczyć się czegoś z prawa na które wykładowca się uparł już od początku.

Wtorek jest dniem wolnym dla siatkarzy właśnie w ten dzień mamy jechać do Wrocławia na groby dziadków Bartka, gdyż sportowcy nie mają wolnego długiego listopadowego weekendu. W popularne Zaduszki podejmują u siebie ekipę z Jastrzębia.

Od rana boli mnie brzuch na samą myśl spotkania z Jadwigą, która zapewne znajdzie u mnie jakiś mankament. Wchodzę do garderoby, by znaleźć odpowiednie ubranie, aura za oknem przypomina pierwsze symptomy zimy. Rezygnuję ze spódnicy i sukienki na rzecz ciemnych rurek i brzoskwiniowego, włóczkowego, odrobinę przedłużanego z tyłu swetra.  Podgrzewam w mikrofalówce mleko i zjadam kilka łyżek płatek kukurydzianych. Tuż przed 7 kończę robienie delikatnego makijażu, włosy zostawiam rozpuszczone. Czekam aż Bartek przyjedzie po mnie dzwonił już z 10 minut temu, że wychodzi z mieszkania, a do tej pory pieszo zdążyłby dojść nie mówiąc, że jedzie autem. Chodzę po salonie tam i z powrotem ciągle coś poprawiając, a to krzesło nierówno przy stole, firanka zbyt rozsunięta, poduszka źle leży na sofie…

- W końcu jesteś, co tak długo? Masz włóż je do auta. - daję mu do rąk pudełko z drożdżowymi rogalikami, które wczoraj upiekłam.

- Dla mnie też się znajdzie?

- Idź, wezmę ci kilka. - wychodzi z domu, a ja zakładam wysokie oficerki i płaszcz nad kolano. Wchodzę jeszcze do kuchni pakując mu kilka słodkich ciastek do papierowej torebki i nim zdążam wyjść pojawia się przede mną Bartek.

- Julituś, co się dzieje?

- Boję się twojej mamy. - mówię spokojnie jak gdybym odpowiadała na pytanie jaki dziś dzień tygodnia. Wzdycha ciężko obejmując mnie. Nie protestuję, teraz nie ponaglam go, że powinniśmy już jechać. Stoję z głową przyklejoną do jego ramienia.

- Nie martw się, moja mama złego słowa do ciebie nie powie, poza tym nie ma żadnego powodu.

- Wiesz, że zawsze znajdzie.

- Nie tym razem. Wie, że cię kocham, a ona nie będzie kierowała moim życiem. Od kilku lat jestem dorosły. Proszę nie maż mi się tutaj. - uśmiecha się ocierając spadającą łezkę. - Jestem z tobą i przy tobie, zawsze. - mówi ściszonym głosem wpatrując w oczy. Wiem, że jest szczery. Skoro nawet pan Adam jest bezsilny na niewyparzony język Jadwigi, to co poradzi Bartek? Ewentualnie będę mieć teściową jak z dowcipów niecierpiącą wybranki syna. W końcu wyjeżdżamy z Bełchatowa. Po drodze zatrzymujemy się na filiżankę kawy kelner, który nam przyniósł zamówiony napój rozpoznał Bartka i poprosił o podpis na serwetce co wywołało u nas śmiech. Kawę chciał nam policzyć na koszt firmy, jednak grzecznie podziękowaliśmy sami za nią płacąc.

Pogoda w południowo - wschodniej Polsce znacznie się różni aniżeli w centralnej. Tutaj słońce delikatnie przebija się przez gąszcz kłębiących chmur. Prosto z cmentarza w Nysie jedziemy do Wrocławia. Po zapaleniu zniczy na mogiłach bliskich zmarłych Bartka udajemy się do domu rodzinnego, jednak zastajemy tylko zamknięte drzwi.

- Nie ma nikogo?

- Myślałem, że ktoś będzie w domu. - wyraźnie zdziwiony szuka telefonu, by skontaktować się z którymś z rodziców.

- Czekaj, czekaj… chcesz mi powiedzieć, że ty nie dałeś znać, że przyjeżdżamy? - wbijam w niego oskarżycielski wzrok.

- Niespodzianka miała być. - przykłada aparat do ucha oczekując na połączenie.

- Powiedz mi kto wczesnym popołudniem może być w domu? Kuba w szkole, mama w pracy, a tata nie wiem, ale wątpię żeby o 13 okupował mieszkanie. Bartek ty myślisz czasem?

- Mama ani tata nie odbierają. Czekaj zadzwonię do Kuby, ewentualnie wrócimy .

- Nie ma mowy! Jak już tu przyjechałeś to się z nimi spotkasz, choćbyś miał do pracy wejść. - udaje mu się połączyć z bratem. Okazuje się, że Kuba za niecałą godzinę kończy lekcje. Bartek nie mówiąc młodemu, że jesteśmy we Wrocławiu końcu rozmowę.

- Chodź zabiorę cię do najlepszej cukierni we Wrocławiu. - łapie mnie za rękę. Wspaniały zapach unosi się w „Sowie”, gdyż w  takiej cukierni jesteśmy. Złożyliśmy zamówienie i oczekujemy na realizację, a żołądek wręcz kurczy się widząc te wszystkie smakołyki za szkłem obok lady.

- Stały zestaw podczas naszych pierwszych spotkań. - śmieję się upijając łyk cappuccina i nabierając na widelec ptysia.

- Rzeczywiście zawsze to zamawialiśmy. A co powiesz na randkę? - krztuszę się własną śliną wzbudzając zainteresowanie wśród innych klientów cukierni.

- Ale kto? My?

- Yhym. Tak naprawdę nigdy nie byliśmy na randce. - zaskoczona uśmiecham się nic nie odpowiadając. Wracam myślami do początku roku, później wiosny, jak się lepiej poznawaliśmy, jednak z pułapu koleżeństwa przeszliśmy na przyjacielski  i nadal w nim trwamy tylko w związku. Nie było żadnych podchodów, umawiania. Owszem były wspólne wyjścia, ale traktowaliśmy je czysto koleżeńsko, by lepiej siebie poznać.

Idziemy pod Kuby podstawówkę robiąc mu niewyobrażalną niespodziankę. Ściska nas mocno nie odrywając wzroku od brata. Niby ciągle się przekomarzają, lecz widać z boku, że Kubie brakuje Bartka, a ja znowu mam wyrzuty, że to przeze mnie, bo wcześniej pewnie częściej bywał w domu rodzinnym. Okazuje się, że Jadwiga jest na dwudniowym szkoleniu w Krynicy. Skłamałabym mówiąc, że nie ucieszyła mnie ta informacja. Chciałabym poprawić z nią kontakt, ale nie mam pomysłu, gdyż moja naturalność jej nie odpowiada. Spotykamy się z panem Adamem i w czwórkę idziemy na obiad. Wieczorem wracamy do Bełchatowa tym razem Bartek zostaje u mnie. Biorę piżamę i idę wziąć ciepłą kąpiel. Wchodzę do kuchni i widzę mojego chłopaka zajadającego się kanapkami. Uśmiecham delikatnie zostając porwana na kolana.

- Źle się czujesz? Pół drogi przespałaś teraz prawie się nie odzywasz.

- Trochę mi niedobrze. Zrobię sobie herbatę ziołową, nie martw się. - dłonią głaszczę go po karku.

- Ja ci zrobię, siadaj.

- Nie, jedz przecież będziesz mnie widział. - już nie protestuje. Krzątam się po kuchni oczekując, by woda się zagotowała. Z gorącym kubkiem przenoszę się do sypialni, siadam na łóżku po turecku i zagłębiam w lekturze dotyczącej rehabilitacji osób niepełnosprawnych ruchowo. Po godzinie nauki wyłączam lampkę kładąc się na boku, gdy zasypiam pojawia się Bartek, który niefortunnie zrzuca na panele kubek rozbijając go na setki kawałków. Sprząta szkła i dopiero idzie na łóżko. Przytula do moich pleców kładąc rękę na brzuchu, a ja ją minimalnie zsuwam niżej co nie uchodzi jego uwadze.

- Znowu te boleści brzucha? - podnosi się na łokciu.

- Już boleści. Może barowe jedzenie mi zaszkodziło. Śpij, ja też chce, bo wcześnie wstaję.

- O której masz wolontariat?

- Siódma trzydzieści w ośrodku. Miś, proszę śpij. - wzdycha ciężko już nic nie odpowiadając. Cmoka mnie w skroń kładąc głowę tuż za moją, tak że czuję jego oddech we włosach.

Czas spędzony w centrum rehabilitacji za każdym razem daje mi wielkiego kopa do przodu. Ludzie, którzy ucierpieli w różnych wypadkach czy urazach w większości przypadków zdani są na pomoc drugiej osoby, gdyż sami nie są w stanie egzystować i potrafią cieszyć się życiem, które ocalili. Każdy, nawet najmniejszy sukces związany z powrotem do zdrowia powoduje na ich twarzach niewyobrażalną radość. A my nawet nie zdajemy sobie sprawy ze sprawności jaką posiadamy, bo przecież cóż w tym dziwnego, że mamy zdrowe dwie ręce, dwie nogi czy kręgosłup i dzięki temu możemy się poruszać. Przecież to normalne, nie? A jednak niektórzy w ułamku sekundy utracili tę moc i teraz żmudną, codzienną pracą z rehabilitantami próbują wrócić do wykonywania najprostszych czynności choćby utrzymanie łyżki w dłoni i możność samodzielnego karmienia. W zabieganym świecie nie doceniamy tego i gdybym mogła spędzałabym z tymi ludźmi nie kilka godzin , a całe tygodnie, byle tylko widzieć ich wielkie zaangażowanie i uśmiech zadowolenia, że mogli przeżyć kolejny dzień.

Listopad wita nas akcentem zimowym. W nocy nasypała kilku centymetrowa warstwa śniegu. Wchodzę do garderoby znaleźć odpowiedni strój na dzisiaj, wybór pada na ołówkową spódnicę i niebieska koszulę z długim rękawem. Włosy zostawiam rozpuszczone, oczy maluję mascarą, gdy ktoś dobija się do drzwi.

- Cześć. Stało się coś? Bo ja zaraz wychodzę.

- Chyba nie myślałaś, że nie pojadę z tobą na grób Sebastiana.

- Właściwie to tak myślałam. Wchodź nie będziesz stał w progu. Zaraz będę gotowa. - przynoszę z piwnicy zakupione wcześniej znicze i białą chryzantemę. Bartek wynosi to wszystko do auta, a ja szybko ubieram buty i płaszcz. - Nie masz dziś treningu?

- Mam o 12 i 17. - wsiadam do samochodu, zapinam pasy i w ciszy jedziemy do Pabianic. Na nagrobku palą się już znicze. Wpatruję się w fotografię zmarłego przyjaciela i zaczynam rozklejać jak co roku. Po może kwadransie wpatrywania w czarną mogiłę, odmówieniu w myślach wszelkich modlitw, opowiedzenia mu co u mnie podchodzę bliżej przejeżdżam dłonią po zdjęciu i odwracam na pięcie. Bartek dorównuje mi, łapie za dłoń ściska mocno zatrzymując swój wzrok na mnie.

- Wszystko okej, chwila słabości. Mam ciebie i za nic nie oddam. - jeszcze mocniej ściskam bartkowe palce. Wychodzimy poza bramę cmentarza, a z naprzeciwka idzie mama Sebastiana. Witam się z nią i przedstawiam jej mojego chłopaka. Wracamy do domu, Bartek zbiera się na trening, a ja za niedługo pojadę do rodziców i z nimi na groby rodziny.

Kolejne dni mijają szybko. Załatwiam ostatnie papierkowe sprawy dotyczące wyjazdu. Pakuję najpotrzebniejsze ubrania, buty, materiały i nie mogę zmieścić w dwóch walizkach. Dwunastego we wtorek o 16 mamy spotkanie organizacyjne, a rano mam samolot. Ostatnią noc prawie nie przesypiam zarówno ze zdenerwowania jak i podekscytowania. Wymykam się z łóżka starając nie obudzić Bartka. Ubieram w cichy przygotowane na krześle już wczorajszego wieczoru, gdy wychodzę z łazienki Bartek zalewa nam kubki z kawą. Zjadam z przymusu kanapkę popijam kilkoma łykami kawy, gdyż wyjątkowo mi dzisiaj nie podchodzi. Ubieram buty i kurtkę i ostatni raz omiatam wzrokiem mieszkania sprawdzając czy czegoś nie zapomniałam.

- Dziękuję. - uśmiecham się odbierając walizki od Bartka na łódzkim parkingu.

- Daj mi je, idę do środka z Tobą jeszcze masz trochę czasu.

- Nie ma potrzeby żebyś tutaj zostawał. Wracaj, spóźnisz się na trening. - chcę go odwieść od tego pomysłu, zaczynam unikać kontaktu wzrokowego z nim, a nad głosem zupełnie straciłam kontrolę.

- Julitusia to jest tylko miesiąc. Będę dzwonił, masz mój laptop, to także będziemy się widzieć.

- Wiem. Tak bardzo cię kocham. - przytulam go mocno.

- Ja ciebie też. - gładzi mnie po plecach. Przyglądam mu się dokładnie chcąc nasycić na miesiąc jego widokiem. Zapamiętuję każdy szczegół twarzy jak gdybym miała rysować jego portret. Kocham te niebieskie źrenice, które swą intensywnością i ciepłem uspokajają mnie, gdy się w nich zanurzę. Spiker przypomina, że zaraz odbędzie się odprawa przed moim lotem. Żegnam się z Bartkiem pocałunkiem pełnym miłości, który ma nam dać siły na najbliższy miesiąc. Odwracam się i idę przed siebie wiem, że on stoi ciągle patrząc na mnie i odejdzie dopiero, gdy zniknę za drzwiami.

Wczesnym popołudniem po spokojnym locie z przesiadką melduję się w Sztokholmie. Nasza baza znajduje się raptem pół kilometra od lotniska. Dzwonię do mamy i Bartka dając znać, że bezpiecznie dotarłam. Odbieram klucz do pokoju numer 76 gdzie będę stacjonować przez najbliższe cztery tygodnie.

                                                                                                                                          

Witam.

Ciężki tydzień, dużo pracy, ale lubię to co robię, więc nie narzekam za bardzo. Poniedziałek również krzesło urzędnicze na mnie czeka, jednak zanim do tego dojdzie mam zamiar u Was nadrobić z czym zalegam. Liczę, że napiszę coś przed nowym rokiem jeszcze.

 #4 twoja dwulicowość - nowość.

Kochane, życzę Wam wesołych i spokojnych świąt oraz wszystkiego co się szczęściem zowie. :*