46.

Zadowolona z końcowych wyników zaczynam się pakować,  by jak najszybciej móc opuścić pokój i udać się na lotnisko, chociaż do odlotu mam cztery godziny wolę buszować po sklepach na lotnisku niż siedzieć tutaj.  Żegnam się z uczestnikami kursu na koniec pozostawiając Mię i Pabla. Z Włoszką zżyłam się najbardziej, ponieważ dzieliła nas tylko ściana i w związku z tym najwięcej czasu spędzałyśmy ze sobą, z resztą w grupie też tej samej byłyśmy. Pablo, norweski Casanova. Blondyn o beżowym odcieniu z jasnoszarymi oczami i bladą cerą. Wysoki, smukły z wąskimi ramionami swoją gadką hipnotyzował dziewczyny. Nie potrafiący nic zrobić w kuchni. Po jednej próbie spalił doszczętnie garnek, gdyż zachciało u się parówek, a na opakowaniu było napisane „włóż parówkę do garnka, gotuj 3-4 minuty”, lecz zabrakło „wlej wodę do garnka”. Od tej pory zaprzestał kuchceniu i pozostał pod opieką dziewczyn w karmieniu. Kiedyś, gdy rozmawiałam z nim podczas przerwy między zajęciami dowiedziałam się, że ma rodzinę na Lubelszczyźnie. Regularnie od 14 lat spędza święta u dziadków ze strony mamy właśnie w Polsce.

Włączam telefon zaraz po wyjściu z samolotu, gdyż stewardessa była bardzo rygorystyczna i nie pozwala mieć włączonego aparatu. Pokazałam z odległości paszport kontrolerowi siedzącemu za biurkiem, który nie przywiązywał większej uwagi do tego kto idzie i czy jest podobny do wizerunku na identyfikatorze. Ciągle słyszę pikanie telefonu, wyciągam go z kieszeni sprawdzając kto tak się dobija.

- Cześć, coś się stało, że tyle razy dzwoniłeś? Jesteś już na lotnisku? Ja czekam na bagaże.

- Bo właśnie jest problem. - zaczynam czuć ciepło od środka wytwarzając w głowie setki scenariuszy co mogło się stać. - W czasie lotu mieliśmy awaryjne lądowanie i dalszą trasę pokonujemy autokarem, dlatego nie przyjadę po ciebie.

- Co się stało?

- Problemy z podwoziem, woleli nie ryzykować.

- Teraz bezpieczni jesteście? - serce zaczyna mi bić jak zwariowane.

- Tak. Minęliśmy polską granicę właśnie. Przed 22 powinniśmy być przed halą.

- W takim razie widzimy się jutro? - jedną ręką chwytam walizkę stawiając obok siebie i czekam na drugą.

- Chciałem dzisiaj… - zawiesza głos. - Ale jak chcesz odpocząć to śpij, jutro przyjdę.

- Czekam na ciebie. - uśmiecham się na myśl spotkania.

- Przepraszam, że tak wyszło, a obiecałem.

- Daj spokój, poradzę sobie. Do zobaczenia. - cmokam do telefonu rozłączając się.

Sprawdzam rozkład jazdy autobusów kursujących przez Bełchatów i ku mojej uciesze za 20 minut takowy będzie. Uprzednio szukam jakiegoś kiosku lub innego sklepu, by kupić butelkę wody i wracam z powrotem na przystanek.

Przekręcam klucz w drzwiach wejściowych, a w środku zastaję widok jaki opuściłam trzy tygodnie temu wracając do Szwecji po weekendzie na uczelni. Głucha cisza doprowadza mnie do urojonych dźwięków, dlatego, by im zaprzestać pierwsze co robię, to włączam radio. Walizki zostawiam w korytarzu, nie mam dzisiaj już ochoty, żeby uruchamiać pralkę. Otwieram lodówkę, lecz nie znajduję nic pożywnego oprócz ketchupu, konserwy, pasztetu i zapleśniałej cytryny. Z powrotem zakładam kurtkę i idę zrobić małe zakupy na przetrwanie do miejscowego sklepu.

Po 21 szukam w garderobie świeżej piżamy i idę leżeć do wanny, gdyż wiem, że Bartek wróci za jakąś godzinę. Zniecierpliwiona czekaniem gaszę światło przechodząc do sypialni. Może po 2 minutach, gdy się położyłam rozbrzmiewa dzwonek od drzwi. Zakładam szlafrok i nie wiele myśląc kto o takiej porze może się dobijać z szerokim uśmiechem na ustach otwieram wpuszczając przyjmującego do środka. Rzucam mu się na szyję nie zważając, że na zewnątrz temperatura jest sporo poniżej zera i jego twarz jest bardzo zimna, a kurtka mokra od śniegu.

- Julita, tak bardzo tęskniłem. - szepcze mi do ucha lekko kołysząc nas na boki.

- Ja też, ale w najbliższym czasie nie planuję na tak długo cię zostawiać. - zanurzam dłonie w jego włosach namiętnie całując. Stoję oparta o framugę i śledzę jak ściąga buty i kurtkę.

- Chodź spać, zmęczona jesteś na pewno. - przytakuję skinieniem.

Spotkanie z prezesem PGE mam o 13 dochodzi 12, a ja cała w rozsypce. Zamiast przyzwoicie się ubrać, to chodzę po domu denerwując na siebie, że nie mam czasu. Przygotowuję wszystkie papiery potwierdzające zdanie ostatniego egzaminu, licencjatu i innych przebytych kursów czy szkoleń.  

W końcu ubieram spodnie, elegancką koszulę i żakiet. Włosy zostawiam rozpuszczone, zakładam delikatną biżuterię i robię makijaż.

Przekraczam próg hali. Czuję ogromne zdenerwowanie, serce mi kołacze. Szukam drzwi na których widnieje tabliczka z nazwiskiem prezesa Piechockiego.

- Julita, pierwsza umowa będzie na miesięczny okres próbny, lecz możesz być przekonana, że dalej z nami zostaniesz. - prezes podnosi kąciki ust ku górze. Przeprosił, czy może mówić do mnie po imieniu, bo do wszystkich swoich współpracowników tak się odnosi. Ustaliliśmy wszelkie warunki umowy, która jest na ¾ etatu ze względu na to, że obecnie studiuję i nie mogę w pełnym wymiarze być z drużyną. Teoretycznie weekendy mam wolne jednak w te, gdy nie będę miała zajęć mogę być z drużyną, a w tygodniu odebrać wolne, to będzie na bieżąco dogadywane. Wynagrodzenie jak na niepełny etat  do tego umowę próbną jest dla mnie w pełni satysfakcjonujące. Nieporadnie chcę powiedzieć o moich bliskich stosunkach z Bartkiem, lecz moje owijanie w bawełnę śmieszy prezesa, który domyśla się co mam na myśli.

- Chodzi ci, że jesteś z Bartkiem? - przytakuję głową czując, że się rumienię. - Znasz Paulinę Wlazły?

- Tak.

- To wiesz, że jest żoną Mariusza?

- Tak.

- I w czym to przeszkadza w pracy? Przecież macie własne obowiązki, a dopóki nie przyłapię was razem na środku boiska w jednoznacznej sytuacji nie przeszkadza mi zupełnie. Możecie się trzymać za ręce czy co tam chcecie. - uśmiecha się, co i ja odwzajemniam ciągle pąsowiejąc. - Nawet będę spokojniejszy, że jeden z najlepszych przyjmujących jest pod stałą opieką fizjoterapeutki. - żartuje na koniec. Idziemy razem na halę, gdzie zaraz rozpocznie się popołudniowy trening chłopaków. Zostaję oficjalnie przedstawiona, a zarazem pozytywnie przyjęta. Część chłopaków, która nie uległa zmianie z poprzedniego sezonu jest mi dobrze znana jak i odwrotnie. Podaję każdemu rękę choć dziwnie witać się z Bartkiem jak z resztą czując, że serce mocniej bije na jego widok. Dogaduję się z moimi współpracownikami i od jutra rozpoczynam nowy etap w swoim życiu.

- Julisia… - mruczy mi do ucha obejmując od tyłu, a głowę kładzie na ramieniu.

- Yhym. Spróbuj. - daję mu do sprawdzenia jadalność sosu do gołąbek.

- Dobry, ale ja nie po to tutaj przyszedłem.

- To co byś chciał? - mieszam sos, żeby zbyt nie zgęstniał.

- Obiecałaś masaż pleców.

- Okej, wieczór.

- Zgadzasz się od tak? - zdziwiony odskakuje ode mnie.

- Skoro obiecałam. - wzruszam ramionami. - Mam prośbę. Możesz z trzy dni się nie golić? - szczerzę się jak głupia widząc jego zaskoczenie. - Proszę. - zarzucam ręce za jego szyję uczepiając się ust.

- Gdzie się podziała grzeczna panna Fedko?

- Ej, bo się rozmyślę.

- Żartuję przecież. - szybko zreflektował się.

- Dobra, koniec czułości idź myć ręce i kolacja.

Wieczorem Bartek wyszedł z chłopakami na męskie kręgle. W tym czasie wyprałam ubrania, które od wczoraj leżały w walizce. Partie, które zdążyły wyschnąć ściągałam z kaloryfera zakładając kolejne, prasowanie zostawałam na następny dzień. Z lampką czerwonego wina rozłożyłam się wygodnie na sofie, przykryłam kocem i całkowicie pochłonęłam w lekturze książki Cathy Glass Skrzywdzona. Powieść ta opowiada o małej dziewczynce, która pod opieką rodziny przechodzi piekło. Niezwykle intrygująca i wzruszająca książka. Nie wiem kiedy zasnęłam w pozycji w jakiej się położyłam, obudziło mnie szemranie kluczem w zamku. Wystraszona skuliłam się pod kocem w ogóle nie próbując się ratować przed teoretycznym napastnikiem.

- Co ty taka opatulona tym kocem? W ogóle to czemu nie śpisz? - spojrzałam na zegarek, którego krótsza wskazówka mijała jedynkę.

- Czyś ty do reszty zwariował?

- Julita, jakiś koszmar ci się śnił?

- Bartek, wchodzisz w środku nocy do domu, o czym mi nie mówiłeś, że wracasz do mnie w dodatku już po pierwszej, a o siódmej masz trening i pytasz głupio czy mi się koszmar śnił. - wstałam z sofy, książkę odłożyłam na stół i przeszłam do sypialni.

- O ósmej mam trening, czy aby pani fizjo coś się pomyliło? - rozsiadł się na łóżku jedząc wafle, które popijał sokiem.

- A ja mam na siódmą. Idź z tymi ciastkami nakruszysz po całym łóżku. Do jutra, cześć. - odwróciłam się w drugą stronę, by jak najszybciej zasnąć.

Dres i inne oficjalne ubrania klubowe odebrane, jednak na meczu wystarczy, żebym miała na sobie koszulkę z logo klubu. Przed świętami czeka nas spotkanie opłatkowe z Klubem Kibica, a kilka dni później kameralne z całym zarządem Skry. W czwartek jedziemy do Bydgoszczy na mecz z tamtejszym Transferem w którym gra były bełchatowianin Misiek Winiarski. Cieszę się na to spotkanie, bo w środę dzień przyjazdu umówiłam się choć na chwilę z Dagmarą, a i mam nadzieję, że Oliwiera weźmie. Pierwszy oficjalny wyjazd na mecz jako członek sztabu wyzwala we mnie wielkie podekscytowanie. Nie spodziewałam się rok temu, że będę mogła za kilka miesięcy zajmować się leczeniem jednych z najlepszych siatkarzy w kraju. Praktyka z reprezentacją daje przepustkę do wielu innych drzwi. Gdyby nie liczne namowy Bartka zapewne nie byłabym w miejscu w którym jestem. Czasem warto zaryzykować, a los uśmiecha się ze zdwojoną siłą.

- Cześć mały Szkrabie! - wołam Oliego po zakończonym spotkaniu, zwycięskim dla ekipy z łódzkiego.

- Dzień dobry. - przytula mnie dość mocno swoimi małymi rękami.

- Fajnie mieszka ci się w Bydgoszczy?

- Fajnie, bo często jestem u babci, ale nie ma tutaj kolegów z Bełchatowa.

- Na pewno poznałeś nowych w szkole. - siadam z nim na krzesłach w ostatnim rzędzie trybun.

- Tak, ale jeszcze ich super nie znam, nie bawimy się po szkole na placu zabaw. - smutnieje spuszczając głowę w dół, a za nią spada burza blond włosków.

- Julka pytała o ciebie, chciała żebym ją wzięła, ale niestety nie mogłam.

- Wiem, wujek Daniel obiecał, że z ciocią Adą odwiedzą nas.

- A ty mam nadzieje, że odwiedzisz mnie mały urwisie. - czochram mu włosy, a młody Winiarski wierzga głową na boki jeszcze bardziej mierzwiąc czuprynkę.

- Masz to jak w banku!

- Oliwier, co ty tutaj wygadujesz? - zjawia się Dagmara, która wróciła z toalety.

- Mamo, ciocia zaprasza nas do siebie!  - podskakuje na krześle.

- A podziękowałeś chociaż? - blondasek uśmiecha się wydając siebie.

- To kiedy jedziemy? Ja chcę do Arka i Julki.

- Kiedyś na pewno, pewnie w ferie zimowe.

- Dopiero? - czuć na kilometr zawód w głosie kilkulatka.

- Mogę cię zapakować choćby dziś, tylko nie wiem kto takiego urwisa weźmie na przechowanie. - razem z żoną Winiarskiego wybuchamy śmiechem.

- Ja ciebie wezmę. - przytulam chłopca i muszę wracać do drużyny, która schodzi z boiska.

Gorączka przed świąteczna dała się we znaki i mnie. Nie wiem co kupić najbliższym, bo nasze prezenty maja być drobnostką, ale do jakiego sklepu nie wejdę mam wrażenie, że wszystko tandetne lub bezużyteczne. Z Bartkiem zdążyłam się trzy razy pokłócić w galerii i w końcu rozchodzimy się osobno na sklepy. Pięć godzin maratonu po sklepach daje się we znaki, a zamiast prezentów bliskim kupiłam sobie sweter, legginsy, buty i komin. Do Bartka nie mogłam się dodzwonić, a szukać po łódzkiej Manufakturze nie miałam zamiaru, bo zapewne i tak nie znalazłabym. Problem tkwił w powrocie, bo przyjechaliśmy jednym autem i pech chciał, że nie moim. Z kilkoma papierowymi torebkami w rękach wpakowałam się w jakiś zardzewiały podmiejski autobus w którym nie działało ogrzewanie poza tym szpary między szybami pozwalały wpaść kilkuset płatkom śniegu. Zmarznięta doszłam do domu, a gdy tylko przekroczyłam próg i zamknęłam drzwi rozdzwonił się telefon. Rzuciłam wszystkie torby na płytki i odnalazłam brzęczący przedmiot.

- Czego?

- Juliś, gdzie jesteś?

- Bartuś. - w pełni sarkastyczne. - Od 3 minut w domu. - rozłączyłam się jeszcze bardziej nie irytując. Nowo zakupione rzeczy odniosłam do garderoby.  Zrobiłam sobie kawę z ekspresu, by oddalić zbliżający się ból głowy. Nalałam wody do wanny wsypałam przeróżne sole, które miały mnie odprężyć i leżałam wsłuchując w muzykę. Wieczorem zadzwonił Bartek z zapytaniem czy może przyjść. W głosie dało się odczuć lekkie zdenerwowanie. Pokłóciliśmy się trochę na zakupach, ale nie musiał tak się mnie bać. Godzenie, to też fajna sprawa…

- Dzień dobry rozpustnico. - mokre usta stykają się z moim nosem.

- Bartek… - chowam głowę w jego ramionach, a własną temperaturą ciała mam wrażenie, że go oparzę.

- Mnie się wstydzisz?

- Po ostatniej nocy, chyba nie. - dukam ledwo słyszalnie czując, że nabieram wypieków na policzkach.

- Julitusia, z tymi rumieńcami jesteś jeszcze bardziej seksowna. - opuszkami palców przejeżdża po moich ramionach, aż do ud.  Jego dotyk mnie paraliżuje. Zaczynamy oddawać sobie skradzione pocałunki, języki toczą walkę, który zwinniejszy, moje ręce dotykają co rusz faktury jego ciała na przemian z krótkimi włosami, a jego dłonie stopniowo wpełzają pod koszulę nocną.

- Stop. Popołudniu masz trening. - łagodzę nasze przyspieszone oddechy.

- Ja chcę jeszcze powtórkę…

- Na najbliższym meczu pewnie będzie challenge. - uśmiecham się między kolejnym muśnięciem. - Miś, wstajemy już 10 minęła.

- Ech, daj się poprzytulać chociaż.

- Pod warunkiem, że robisz śniadanie.

- Dobra. Wiedz, że będzie jajecznica.

- Nie mam jajek.

- Ale ja mam. - śmieje się.

- Głupek! - kolejna, tym razem wspólna salwa śmiechu unosi się w sypialni. - Mój głupek.

                                                                                                                                           

Sorry, że zawaliłam. Nie mam jakiegoś konkretnego wytłumaczenia. Nie mam humoru.

♫ - Uwielbiam piosenkę, choć tytuł zamieniłabym na „Nie ufaj im”. Taka tam prywata.

Do zobaczenia. 

Twoja dwulicowość  - nowa piątka.
Chyba zwariowałam... coś kiedyś. - Pomóż mi wstać.