53.

„Dziewczyna Kurka zakończyła swój długoletni związek, by żyć z siatkarzem w luksusie! Szokująca informacja do której dotarł nasz reporter okazuje się być prawdą!

Julita Fedko (25l.), obecna partnerka Bartłomieja Kurka (26l.; atakującego Skry Bełchatów i Reprezentacji Polski) skończyła swój długoletni związek, tylko po to, by żyć przy boku jednego z najpopularniejszych siatkarzy w Polsce i wieść komfortowe życie, a co za tym idzie mieć prestiżowy etat w klubie brązowych medalistów Polski . Informacje te, potwierdziła znajoma osoba z kręgu dziewczyny.”

Nie wierzę w to co przed chwilą przeczytałam na głos. Strużki łez płynęły z moich oczu na koszulkę. Spojrzałam niepewnie na Bartka, który ciągle siedział przy mnie, widziałam jak ściska mocno pięści, a na twarzy maluje się grymas złości. Wstaje, przechodzi się po pokoju wtem i z powrotem, a ciszę przerywają moje ataki płaczu. Szybkim krokiem podchodzi do mnie, odbiera laptopa z kolan i siada obok zamykając mnie z mocnym uścisku. Moczę mu podkoszulek słonymi kroplami i nic nie mogę z siebie wydusić. Przytula mnie, głaszcze po plecach, próbuje uspokoić szepcząc do ucha, że to stek bzdur, jednak wcale mnie to nie uspokaja.  Prosił, żebym nie wchodziła, że sam sprawdzi co w tym Internecie huczy i sam mi powie, ale nie pozwoliłam mu. Nie wiem kto z moich znajomych może być tak podły? Nie mam żadnych wrogów, a osoby, które znam nie zrobiłyby mi takiego świństwa.

- Kochanie, chodź idziemy do łóżka. - mówi ledwo słyszalnie. Przytakuję kiwnięciem głowy. Przebieram się w za dużą koszulkę i kładę na łóżko podkurczając nogi. Na szafce leży paczka chusteczek higienicznych z których co chwilę wyciągam kolejną sztukę, żeby wydmuchać nos.

- Bartek, chcę żebyś wiedział, że ciebie tak bardzo kocham i nie jestem z tobą dlatego, że masz pieniądze czy załatwiłeś mi pracę.

- Julita, po co mi to mówisz? Ja to wszystko doskonale wiem. Nie wiem co ten marny redaktor chciał tym uzyskać, ale chyba jedynie zaburzyć spokój. Widziałaś jakie bzdury są napisane? Ja mam na imię Bartłomiej? Jestem atakującym? Ty niby byłaś w długotrwałym związku? Autor tego artykułu sam nie wie co pisze. Nie ma tam żadnej konkretnej wiadomości. Wydaje mi się, że to jest wszystko wyssane z palca, tylko po to, żeby wywołać sensację. Proszę, spróbuj zasnąć. Nie płacz już, kocham moją dziewczynę. - całuje mnie w czoło nie wypuszczając z ramion. Bezpieczna w jego uścisku dodatkowo zmęczona płaczem zasypiam, choć w głowie szumią mi słowa z tego okropnego artykułu jakobym miała być z Bartkiem dla pieniędzy.

Kolejnego dnia od rana wydzwania do mnie mama, która wróciła ze sklepu, a tam w najpopularniejszym brukowcu widnieje moja postać na pierwszej stronie. Później dzwoni Patrycja, Aneta, Ismena, Wojtek w końcu Bartek przejmuje telefon i tłumaczy całe zajście, ponieważ ja znowu się rozkleiłam.

- Bartek, nie wiem jak ja się pokażę ludziom. Tutaj wszyscy mnie znają, albo chociaż kojarzą Bełchatów to nie Warszawa.  - marudzę zbierając się do pracy.

- Myślisz, że ktoś kto ciebie zna uwierzy w te pierdoły? Nie myśl o tym.

- Dobrze ci mówić. - mówię sama do siebie zamykając drzwi wejściowe, a Bartek już odpalił samochód.

Chłopaki albo nie wiedzą, albo dobrze udają i żaden nie roztrząsa tematu newsa w sieci. Po tym jak z boiska zszedł Miguel idę do kilku chłopaków pomóc im się rozciągnąć. Walka o mistrzostwo rozpoczyna się zaraz po drugim dniu świąt, więc za dużo wolnego siatkarze mieć nie będą, a z tej racji rodzice i brat Bartka przyjeżdżają do Bełchatowa w sobotę przedświąteczną.

***

- Wiesz, kto mógł was tak objechać? - pyta mnie Karol.

- Stary, nie mam pojęcia. Dzisiaj z Julitą już jest dobrze, ale wczoraj wieczór nie szło się dogadać.

- Nie ma co się dziwić, nie przyzwyczajona do bzdur jakie o nas czasem piszą.

- Ale jakoś nie wierzę, że ktoś doniósł, bardziej skłaniam się, że brukowiec wyssał te wiadomości z palca, a napisał, że zdradził ktoś ze znajomych. Wiesz dobrze, że czasem tak podnoszą swoje statystyki.

- Może? Kto jak to, ale Julita nie ma wrogów, żeby jakiś życzliwy sprzedawał się.

- Dokładnie.

- Bartek! - zamyślił się Karol.

- No co? - odkręcam butelkę wody.

- A jak to ten cały gość z jej szkoły?

- Jaki?

- Nie pamiętam jak się nazywał, ale dobierał się do niej.

- Rączka!? Że ja też na to nie wpadłem. - nagle mnie oświeciło. Byłem przekonany, że te plotki rozsiał Mateusz, który nie mógł pogodzić się, że go nie wybrała. - Jedziemy popołudniu do niego.

- Co powiesz Julicie?

- Coś wymyślę, przecież nie zawsze spędzamy wieczory razem. Jedziesz ze mną czy nie?

- Jadę!

- Obije mu mordę chyba…

***

Wracam z salonu kosmetycznego w którym pracuje Ala. Mam u niej zniżki, więc korzystam. W drodze powrotnej odwiedzam Blankę, dziewczynę Michała B., który większą część sezonu męczy się z kontuzją najpierw stawu skokowego, a teraz pleców. Przebąkowuje coś o zakończeniu kariery, jednak mam nadzieję, że przemyśli decyzję. Zatrzymuję się w Tesco, biorę koszyk i idę zrobić małe zakupy. Przy wyjściu kupuję codzienną gazetę, a na pierwsze stronie widnieje zdjęcie Mateusza Rączki z zasłoniętymi oczami, skutego kajdankami prowadzonego przez policjantów do komisariatu. Reklamówki kładę na tylnym siedzeniu i siadam za kierownicą czytając artykuł.

„Młody nauczyciel Mateusz R. oskarżony o molestowanie dzieci!  Sprawa dotyczy dwóch chłopców. Nauczyciel został przyłapany na gorącym uczynku w jednej z olsztyńskim szkół podstawowych w której uczył. Przypomnijmy, że rok temu R. pracował w bełchatowskiej szkole.  

- Mateusz R. obecnie przebywa w areszcie, ale nie przyznaje się do winy. - informuje rzecznik olsztyńskiej policji.

Obecnie prowadzone jest postępowanie wyjaśniające.  Nauczycielowi grozi do 12 lat pozbawienia wolności. „

- Nie wierzę… - mówię sama do siebie. Odkładam gazetę i czym prędzej wracam do domu, w którym leniuchuje po treningu Bartek. Zaraz po wejściu pokazuję mu gazetę ciągle nie mogąc w to uwierzyć. Siatkarz nie bardzo przejmuje się losem Rączki, wiem, że go nie lubi sama go nienawidzę po ubiegłorocznym incydencie, ale dziwnie dowiadywać się takich informacji o kimś kogo się znało.

- Mówiłem ci zawsze, że on jest psychol.

- Bartek, ale żeby dzieci molestować.

- Jak ma coś z głową, to co się dziwisz. Jak sobie przypomnę co on chciał ci zrobić podczas tego spotkania absolwentów, to sam najchętniej bym go wpędził do pierdla albo nawet lepiej pod ziemię! - zaciska pięści.

- Misiu, uspokój się.

- Wiesz jaki jest jedyny plus tej całej chorej sytuacji? Że od tej pory zbliżyliśmy się do siebie, ale jak to bezsensownie brzmi w obliczu tragedii, jaką mógł ci wyrządzić.

- Już dobrze, było minęło. Nie obchodzi mnie co z nim się teraz dzieje, jeśli naprawdę miał coś wspólnego z dziećmi i zrobił im krzywdę niech zapłaci za to, tylko więzienie nie jest żadną karą, bo jeszcze będziemy go utrzymywać. Niech idzie do kopani albo kamieniołomu pracować w ramach godzin społecznych, to wtedy może w jakimś stopniu zrozumie co złego robił.

- Możesz być pewna, że miał coś wspólnego z tymi dziećmi.

- Wiesz coś?

- Spytaj pani Krysi, mamy Karola. - mrużę brwi nie rozumiejąc co do mnie mówi. - Nieważne. Kupiłaś coś do jedzenia?

- A posprzątałeś mieszkanie?

- Odkurzyłem.

- To zasłużyłeś maksymalnie na zrobienie herbaty bądź kawy. - droczę się z nim znikając w kuchni.

Opadło ciśnienie związane z moim artykułem w sieci jak i w codziennym brukowcu, jednak nie potrafię nie wejść w ten post, gdy sprawdzam pocztę i inne portale społecznościowe i  nie przeczytać komentarzy. Bartek, gdy tylko zauważy co robię odbiera mi laptopa z rąk i wygłasza swoją mowę.  

Pierwsze spotkanie o mistrzostwo wygrane we własnej hali. Chłopaki już w szatni, biorą prysznic, a ja czekam na Bartka. Chodzę po korytarzu oglądając setny raz różne wyróżnienia za szklaną gablotą. Odzywa się moja komórka  wynajduję ją w czeluściach torebki i zerkam na wyświetlacz na którym widnieje zdjęcie z wizerunkiem Patrycji.  Skołowana po krótkiej, a treściwej rozmowie niecierpliwie dreptam pod drzwiami do szatni czekając na wyjście Bartka.

- Stało się coś? - spotyka się z moją przeerażoną miną.

- Yhym, Emilka w szpitalu.

- No to na co czekasz? Jedziemy.

- Jesteś zmęczony po meczu jedź z Pawłem do domu, a ja jadę do szpitala.

- Nie ma mowy, chodź. - nie dyskutuję już z nim, jak najszybciej chcemy dostać się do szpitala. Patrycja za dużo nie powiedziała, jedynie tyle, że jest na oddziale zakaźnym z Małą, która wymiotuje do tego ma biegunkę. Typowa jelitówka, lecz Emilka ciężko ją przechodzi, a wyniki badań wykluczą wszelkie inne podejrzenia.

Parkujemy samochód i  szybko udajemy się na wyznaczony oddział. Chcemy wejść na odpowiednią salę, jednak pielęgniarka nas nie wpuszcza, gdyż jest późno, a do dziecka nie może tyle osób wejść. W końcu mama, która także jest pielęgniarka załatwia krótkie odwiedziny. Kacper z Patrycją stoją przy Małej, wchodzimy cicho na salę Emilka nawet nie reaguje na naszą obecność. Łapię ją za małą dłońkę, a oczy zaczynają mi się szklić. Czuję wielką niemoc, nie mogę jej pomóc choćbym chciała. Spędzamy może kwadrans na Sali i zostajemy wyproszeni przez pielęgniarkę. Na noc z Emką zostaje Patrycja, którą rano podmieni mama.

- Dzwońcie, jak coś będziecie wiedzieć.

- Dobrze, wy idźcie już. Bartek zmęczony po meczu, jutro kolejny. - wygania nas moja mama ze szpitala.

- Idziemy, dobranoc. - odpowiada Bartek i pół godziny później jesteśmy w jego mieszkaniu w którym dzisiaj zostaję. Długo nie mogę zasnąć, Bartek od razu usnął, a teraz cicho pochrapuje. Staram się jak najciszej wydostać z łóżka i idę do kuchni zrobić herbatę. Zegarek wskazuje drugą w nocy, z kubkiem ciepłego napoju siadam na sofie i włączam tv. Przeskakuję z kanału na kanał i mimo, że pakiet zawiera wiele kanałów nie ma co oglądać o takiej porze. Trafiam na powtórkę meczu koszykarzy Washington Wizards w składzie z Marcinem Gortatem, którego nazywam kuzynem, choć żadnymi więzami rodzinnymi nie jesteśmy związani. Marcin jest bratankiem żony kuzyna mamy. Trochę pokrętna historia, ale w czasie dzieciństwa spędzaliśmy razem czas,  gdy zaczął grać w profesjonalnych klubach kontakt automatycznie się zmniejszył. Wpadam na pomysł, by spróbować zadzwonić do niego, jednak nie telefonicznie, a przez Internet. Włączam bartkowy laptop, czekam aż się wyświetli ekran startowy, otwieram niebieską ikonkę skype i sprawdzam czy jest dostępny koszykarz, gdyż u niego jest dopiero piąta popołudniu.

- Cześć Gortii.

- Witaj Julita. - siedzi na tarasie, a za sobą ma widok na błękitne Morze. - Co się stało, że dzwonisz?

- Stęskniłam się za tobą, kuzynie.

- Zawsze, gdy tak mnie nazywasz przypomina mi się nasza zabawa w kuchnię w zbudowanym szałasie, w którym ledwo się mieściłem. - rozbrzmiewa jego śmiech.

- Cóż poradzę, że od zawsze byłeś tak wielki.

- Albo ty mała.

- Nie jestem mała!

- Jesteś. Co ty spać nie możesz, bo chyba u Was późna pora?

- Nie mogę. Bartek walczy o klubowe mistrzostwo Polski, jestem częścią jego temu i wytwarza się we mnie wielka adrenalina. Poza tym Emilka trafiła dzisiaj do szpitala, zatrucie pokarmowe.

- Jak ja ją widziałem jeszcze nie umiała chodzić. Ty pracujesz w Skrze Bełchatów, a twoim chłopakiem jest Bartek Kurek, tak? Może mi go kiedyś przedstawisz.

- Julita, gdzie ty jesteś?! - słyszę głos Bartka.

- Słyszałeś? Zaraz ci go przedstawię. - odwracam się do stojącego w drzwiach siatkarza i nawołuję, żeby przyszedł do mnie. - Marcin, to jest mój Bartek. Bartek, to jest Marcin, mój kuzyn. - zaspany Kurek nie bardzo kontaktuje. Marcin trajkota, a Bartek tylko przytakuje.

- Idźcie spać. Julita, masz też pomysły, żeby po nocy dzwonić i chłopaka stresować. Powodzenia w kolejnych meczach, pozdrów rodzinę Itka. - szeroko się uśmiecha, wiedząc, że nie lubię tego zdrobnienia. Żegnam się z nim i idę na łóżko, Bartek z powrotem zasypia, a ja nadal przewracam z boku na bok.

Drugie spotkanie wygrane i korona mistrzowska coraz bliżej Bełchatowa. Kilka dni odpoczynku i powrót do rozgrywek tym razem pojedziemy do Jastrzębia. Popołudniu podmieniam Kacpra w szpitalu przy Emilce, która czuje się znacznie lepiej. Reaguje na zaczepki Bartka, choć jest jeszcze słaba.

Trzecie spotkanie gładko wygrane przez Jastrzębian w trzech setach. Wracamy do hotelu, z Tomkiem pomagamy chłopakom dojść do stanu używalności przed czwartym meczem, może decydującym.

Dwie partie przegrywamy i gdy wydaje się, że już wszystko przesądzone wygrywamy trzeciego seta. Paweł gra fenomenalne spotkanie, ratuje prawie wszystkie piłki po atakach przeciwników. Czwarty set do drugiej przerwy technicznej jest wyrównany, później bełchatowianie odskakują na dwa punkty których już nie trwonią do końca i tak Jastrzębie przegrywają i tę partię do 23. Piąty set albo da zwycięstwo i mistrzostwo Skrze albo przedłuży marzenia Jastrzębskiego. Kibice pomarańczowych przekrzykują tłum żółto - czarnych, jednak nie przeszkadza do podopiecznym Miguela. Nie mogę wysiedzieć spokojnie, wstaję i wręcz podskakuję co kilka sekund. Piłka setowa dla nas, serwuje Stefan, odbiera jastrzębski libero i szybką kiwką popisuje się Patryk. Przeciwnicy piłkę ładują w siatkę. Mariusz serwuje asa, kolejną zagrywkę odbiera Kubiak, atakuje Patryk, Zati kolejny raz genialnie podbija, rozgrywa Nico, przebija Bartek trafnie obijając podwójny blok.  Jesteśmy Mistrzami Polski. Mój chłopak jest Mistrzem Polski. Stoję jak wryta obserwując cieszących się chłopaków, tysiące myśli przelatują mi przez głowę.

- Julita! Wygraliśmy! Jesteśmy znowu mistrzami! - wrzeszczy mi do ucha Bartek.

- Chyba jeszcze w to nie wierzę, za dużo emocji. Uszczypnij mnie. - zamiast ściśniętego kawałka ciała czuję jego usta na moich. Spocona koszulka przylega do mojej. Zawieszam ręce na jego szyi i delektuję mistrzowskim pocałunkiem.  Nie obchodzą nas ludzie wkoło, kibice, działacze, władze klubu. W obecnej chwili jesteśmy we własnym świecie niedostępnym dla innych.

- Uciekaj, zaraz koronacja. - dodaję żartobliwie.

                                                                                                                                     

Mało ciekawie, wiem. Zepsułam. Chyba na siłę napisany, nie wiem już.

Dziękuję, że jesteście i chyba w każdym rozdziale, już do końca będę to robić, że mimo tak dużej liczby rozdziałów ktoś ze mną jest. 
Mistrzostwo wróci do Bełchatowa ^^

Michał - pierwszy rozdział dodany, kolejny w niedzielę.

Ask