56.

Nasza drużyna narodowa podczas polskiego mundialu, jak dotychczas podczas dwóch faz grupowych radziła sobie świetnie. Trzecia faza grupowa z udziałem Polski przenosi się do Łodzi, gdzie nasi siatkarze rozegrają spotkania z Francuzami i Argentyńczykami. Wybieram się z rodzicami na wieczorny mecz, mama zaakceptowała w pełni Bartka jak członka rodziny i ani myśli go z niej wyrzucać, czego i ja czynić nie mam zamiaru. Siadamy w wyznaczonych miejscach, kibice już się schodzą, rodziny zawodników również siadają niedaleko mnie witam się z dziewczynami z którymi kilka dni temu się widziałam.

Niestety ku zaskoczeniu wszystkich przegrywamy z Francuzami z którymi od jakiegoś czasu mamy problemy by wygrać. Jeszcze nic nie jest przesądzone, jutro gramy kolejne spotkanie tym razem z Argentyna i by marzyć o walce o medal musimy wygrać najlepiej bez straty seta, bez kalkulowania. Na dosłownie dwie minuty podchodzi do nas Bartek, który nie może być zadowolony z dzisiejszego spotkania. Wyszedł w podstawowym składzie, jednak szybko został zmieniony przez Kubiaka.

Środowego spotkania polscy siatkarze nie chcieliby zapamiętywać. Jeśli byłaby możliwość chcieliby je rozegrać jeszcze raz, zwycięsko. Koniec marzeń o medalu. Francuzi i Argentyńczycy awansowali do półfinału. Nam pozostał mecz o piąte miejsce. Nikt z polskich kibiców nie dowierza w porażkę. Chłopaki siedzą na krzesłach i boisku ze spuszczoną głową, z ręcznikiem na szyi, z wodą w ręku, z łzami w oczach patrzą tempo w jakiś punkt. Andrea podaje każdemu rękę, dziękuje za wysiłek, bo nikt nie może powiedzieć, że nie było walki w tym spotkaniu, zabrakło szczęścia podczas dwóch setów które przegraliśmy na przewagi. Nie mogę patrzeć na Bartka, który od kilku minut nie podnosi się z parkietu, chłopaki klepią go po plecach, coś szepczą.

- Julita, idź do niego. - popycha mnie przyjaciółka.

- Ala, co ja mam mu powiedzieć?

- Nie wiem? Nic nie mów, bądź przy nim choć przez chwilę niech wie, że jesteś. - z mętlikiem w głowie i bijącym sercem jak oszalałe idę w stronę przyjmującego, który po turecku siedzi na boisku odwrócony do mnie plecami. Każdy z chłopaków czuje sportową złość, zawód, rozgoryczenie, bo tej fazie rozgrywek, po odpadnięciu w takich okolicznościach jest niemożliwe, by się nie podłamać. Tyle potu, poświęceń poszło na marne. Być może jedna chwila, jedna akcja, łuk szczęścia zaważył o przegranej. Podchodzę, kucam za nim przytulając mocno od tyłu.

- Julita wracaj do domu. - zachrypiały głos wydobywa się z jego ust. Jest zły. Nie mogę dłużej być twarda widząc jego czerwone oczy.

- Bartek taki jest sport. -ocieram jego zapłakane oczy. Nie wiem jakimi słowami go pocieszyć, gdy sama czuję wielki żal, bo wiem jak ciężko trenowali, a dziennikarze zrównają ich z błotem w jutrzejszym wydaniu brukowców.

- Gdyby w tej ostatniej akcji Fabian wystawił komuś innemu, a tak…

- Przestań! Nie możesz siebie obwiniać. Bartuś proszę nie myśl tak. - najpierw go karcę,  a chwilę później błagalnym wzrokiem chcę choć minimalnie uspokoić.

- Wiesz, że już druga taka szansa się nie pojawi, mogliśmy zostać mistrzami świata w ojczystym kraju, a wszystko spieprzyłem! - nie wchodzę z nim w dyskusję i tak mnie nie posłucha, stoję przywarta do jego klatki piersiowej. Chwilę intymności przerywa Andrea, ponieważ siatkarze muszą iść do szatni.

- W sobotę czeka was jeszcze jeden mecz. Nie możecie się poddać.

- Żadna różnica piąte czy szóste miejsce.

- Wiem, że jesteś rozgoryczony, ale nie możesz tak myśleć. Do jutra pewnie ochłoniesz, proszę prześpij choć kilka godzin w nocy. Do zobaczenia. - całuję go w policzek i idę ku drzwiom wyjściowym. Wypuszczam głośno powietrze ciągle nie mogąc uwierzyć, że to co się stało jakąś godzinę temu jest prawdą.

- Ala zostaniesz ze mną dzisiaj? Nie chcę jechać do mamy, bo będzie mnie chciała pocieszać. - pytam przyjaciółkę, gdy wracamy z Łodzi.

- Jasne. Zatrzymam się w jakimś całodobowym kupimy sobie wino.

- I papierosy. - mrozi mnie wzrokiem. - No co? W takiej sytuacji chyba mogę.

Polscy siatkarze zostali ostatecznie sklasyfikowani na piątym miejscu. Obecnie siedzimy na trybunach oczekując na mecz finałowy pomiędzy Rosją, a Brazylią. Brąz we wcześniejszym mini finale wywalczyli Francuzi. Ściskamy kciuki za ekipę Rezendy. Rosjanie zostają ograni w trzech szybkich setach, może dało się we znaki zmęczenie, bo dzień wcześniej w pięciosetowym pojedynku pokonali Argentyńczyków.

- Mogliśmy tam być. - szepcze Bartek, gdy medale zakładane są na szyje Brazylijczyków. Ściskam mocno jego dłoń dodając otuchy.

- Jeszcze będziecie.

Bocznym wyjściem próbujemy przebić się przez tłum kibiców, sponsorów, fotoreporterów. Bartek nie chce udzielać wywiadów i odpowiadać na głupkowate pytania typu „Czy nie żałuje pan, że to nie nasz zespół mógł stać na najwyższym stopniu podium?”. Przy wyjściu mija kilku naszych siatkarzy, którzy przyjechali obejrzeć finał na żywo. Podaje im dłoń i wychodzimy. Przed nami kawał drogi z Katowic do Bełchatowa i ciężkich, filozoficznych rozmów.

Bartek jak i jego koledzy z bełchatowskiej drużyny, którzy walczyli podczas mistrzostw dostali pięć dni wolnego z klubu. Udało mi się go przekonać, żeby jechał do Wrocławia na cztery dni beze mnie, ponieważ za kilka dni rozpoczyna się sezon ligowy i reszta chłopaków normalnie trenuje, więc jestem potrzebna w klubie, a i Jadwiga będzie z pewnością zadowolona, że ma synka na wyłączność bez mojej obecności.

Wracam po popołudniowym treningu do domu, przygotowuję dla siebie kolację, później kąpiel, a potem rozmowa przez skype z braćmi Kurek. Gdy już miałam ugryźć kęs kanapki rozdzwoniła się moja komórka.

- Cześć wujek. - rozmówcą był Andrzej, mój chrzestny.

- Cześć, Julita jest Bartek w domu?

- Teraz? Nie ma jest we Wrocławiu. Stało się coś?

- Nie, a ty jesteś?

- Jestem.

- Będę za godzinę. Do zobaczenia. - szybko się rozłączył także nawet nie zdążyłam nic odpowiedzieć. Zjadłam kolację i oczekiwałam przyjazdu wujka. Jak się okazało po dość krótkiej wizycie chrzestnego chce zostać sponsorem bełchatowskiego klubu. Marketing sportowy przybrał ostatnio na sile. W zasadzie nadal nie wiem dlaczego chciał się widzieć z Bartkiem, choć domyślam się, że pewnie chciał zapytać o coś w tej kwestii. Podałam mu numer do prezesa niech z nim się umówi na spotkanie i załatwia wszelkie sprawy.

 Pogoda w ostatnich dniach września nie rozpieszczała, a pierwsze dni jesieni dały się we znaki. Pada intensywnie cały dzień i krótka wycieczka od samochodu do drzwi powoduje przemoknięcie. Ściągam kurtkę w korytarzu i kieruję prosto do kuchni, by zrobić herbatę. Dochodziła dziewiętnasta, a że nie spodziewałam się już żadnych gości postanowiłam wziąć kąpiel. Samotne mieszkanie ma to do siebie, że co zrobię, gdzie położę mam na swoim miejscu. Nikt nie bałagani, nie pyta o wszystko gdzie ma położone po ostatnim sprzątaniu, lecz takie myśli nachodzą mnie rzadko, bo po chwili zaczynam tęsknić za Bartkiem, za każdym kubkiem, który zostawia  po cały mieszkaniu, a ja chodzę i za nim zbieram. Podkoszulkami także lubi sobie torować drogę i dochodzę do wniosku, że wolę na chwilę zamieniać się w kurę domową niż egzystować samotnie w poukładanym życiu.

Leniuchuję na sofie przed telewizorem i oglądam jakiś polski serial w którym mam straszne zaległości i dziwią mnie związki bohaterów, jednak ktoś potrafi wychwycić moment i puka do drzwi. Zakładam klapki na bose stopy, w drodze do drzwi wejściowych robię niedbałego kucyka spinając długie włosy. Widząc osobnika stojącego po drugiej stronie uśmiech samowolnie wkrada się na usta.

- Miałeś za dwa dni wrócić. - podśmiechuję się.

- Wolę twoje towarzystwo niż zrzędzące matki. Zrobiłem się złowrogim synem… - robi poważną minę w efekcie której oboje wybuchamy potwornym śmiechem. Wraca do torby, wygrzebuje z niej podkoszulek i czarne spodenki, które używa na trening. - Idę wziąć prysznic.

- Okej, ja już się myłam. Zrobić ci coś do jedzenia?

- Nie chcę jeść, chcę ciebie. Stęskniłem się bardzo przez te dwa dni. - zamyka mnie w swoich ramionach delikatnie muskając.

- Dobra, ale jak się umyjesz. - droczę się  z nim, a uśmiech nie schodzi z ust.

- A ty się ze mną umyjesz. - na nic moje krzyki i piski, przegrywam za każdym razem z jego siłą. Wchodzi do kabiny, odkręca kurek i dopiero wtedy puszcza cynicznie się śmiejąc.

- Przez ciebie będę musiała robić pranie, a ty sprzątać łazienkę.

- Wszystko jutro, dziś jesteś moja. - zamyka kabinę. Czasem zachowujemy się jak jacyś nastolatkowie mimo dojrzałej metryki.

Superpuchar Polski trafia w ręce Jastrzębskiego Węgla i niestety z pustymi rękami wracamy z Poznania. Miałam chwilę czasu, by uciąć krótką pogawędkę z Moniką, lekarką jastrzębskiej ekipy. Kobiety stopniowo zaczynają wkraczać w sztaby zespołów w siatkówce, już nie tylko mężczyźni współpracują z najlepszymi.

- Pierwsze koty za płoty. - szczerzy się przyjmujący reprezentacji.

- Kubiak! - śmieję się przytulając Michała na powitanie, pożegnanie i gratulacje.

- Może odklej się ode mnie, bo twój chłopak stoi obok. - szepcze mi do ucha celowo przyglądając się Bartkowi.

- Oj tam, mój chłopak nie jest zazdrosny, prawda? - Bartek wybucha śmiechem, podaje rękę koledze i po krótkiej chwili wsiadamy do autokaru. Po północy wracamy do Bełchatowa, tym razem idziemy do bartkowego mieszkania.

Niecały tydzień później następuje oficjalna inauguracja sezonu 2014/2015. Bełchatowianie z lekko zmienionym zespołem, ale tym samym sztabem szkoleniowym rozpoczynają zmagania od zwycięstwa. Kolejne dwa spotkania także dają cennych sześć punktów.

Za oknami robi się szaro i ponuro. Niespodziewanie sypnął pierwszy śnieg w ostatni dzień października. Pierwszy listopad siatkarze mają wolny, jak co roku odwiedzam grób Sebastiana i chyba do końca życia będę tak robić. Z tą zmianą, że teraz towarzyszy mi Bartek. Później pojechaliśmy do sąsiedniej miejscowości na grób mojego dziadka i wujostwa. W bartkowe strony jedziemy w przyszłym tygodniu prawdopodobnie w środę, Miguel zapowiedział luźniejszy dzień, więc pewnie będzie dopołudniowy trening, a reszta dnia wolnego.  

- Bartek, obiecaliśmy Emilce, że weźmiemy ją na zakupy i do kina na tą nową bajkę.

- Yhym pamiętam.

- To co jutro?

- Może być.

- A tobie coś się stało?

- Nie.

- To dlaczego jesteś smutny? Odpowiadasz, bo musisz. - podnoszę się z kanapy i siadam obok.

- Julita, a kiedy my będziemy mieć dziecko? - patrzy mi w oczy nie zmieniając mimiki twarzy. Nie wiem jak się zachować, co odpowiedzieć, tępym wzrokiem wpatruję się lazurowe tęczówki przepełnione smutkiem.

- Nie wiem? Po studiach. Wiesz, że jestem na ostatnim roku magisterki, poza tym praca. Nie chcę z wielkim brzuchem podchodzić do obrony, a gdyby były jakieś komplikacje? Zawalę obronę, a potem będzie ciężko wrócić. Już tyle razy rozmawialiśmy o tym. Kocham cię i chcę mieć z tobą dzieci, ale zrozum mnie. Owszem nasze życie zmieni się wtedy, ale wiesz, że większa opieka spadnie na mnie, ty nadal będziesz grał, a ja co? Będę siedziała w domu. Misiu, proszę nie gniewaj się na mnie. - gładzę dłonią jego policzek, a na jego usta wkrada się minimalny uśmiech.

- Nie mogę o coś takiego gniewać, kocham cię i szanuję taką decyzję, choć muszę przyznać, że nie łatwo mi to przychodzi. Tylko, tak bardzo chcę mieć z tobą dziecko.

- Nie wyobrażasz sobie nawet, jak takimi słowami zapewniasz mnie o miłości i czuję wyjątkowo, że widzisz we mnie  matkę swoich dzieci.

- Naszych Julita.

- Naszych. - po chwili czułości idziemy spać, gdyż jutro czeka nas ciężki dzień.

Emilka jest złotym dzieckiem do zakupów, choć do czasu, bo muszę przyznać nie jest grymaśna wręcz przeciwnie każde ubranie, które jest różowe, albo ma jakieś elementy świecące jej się podoba, tak wykupiłaby cały sklep i czasem ciężko jest wyjść z pomieszczenia.

- Wujek, kupiłeś coś cioci? - Emilka wyrywa mi się z rąk i podlatuje do Bartka.

- Nie, a ciocia kupiła coś dla mnie? Daj trochę. - ugryza kawałek muffinki, którą je Marszałkówna.

- Kupiła pokoszulek.

- Pokoszulek? Aa podkoszulek! To w takim razie idziemy kupić coś cioci, a dla ciebie plastociasto. - Emila małymi raczkami obejmuje bartkową szyję ciesząc z zabawki jaką chce jej kupić, ponieważ Patrycja od jakiegoś czasu nie chciała się zgodzić na plastelinę. Idę za nimi kłócąc wewnątrz z myślami i sercem. Chcę mu dać dziecko, ale nie mogę działać wbrew sobie, nie chcę zamknąć się z maleństwem w domu, chcę jeszcze coś osiągnąć.

Kolejne mecze, wyjazdy, liga mistrzów, moje studia, drobne kłótnie - tak wygląda ostatni miesiąc. Za kilka dni święta i po raz kolejny jest spięcie, bo Bartek chce je spędzić ze mną. Po obrażaniu na siebie, nie odzywaniu i ogólnym zachowaniu jak gówniarze dochodzimy do porozumienia. Tak ja w poprzednim roku wigilię i pierwszy dzień spędza we Wrocławiu, a w drugi dzień na obiad przyjeżdża do Bełchatowa, właściwie do Pabianic, bo ja tam spędzam ten piękny czas.

Sylwestra spędzamy z kilkoma znajomymi w wynajętym domu w Zakopanem.  Gdy dobiega północ wychodzimy przed budynek z kieliszkami i szampanem. Mróz szczypie w twarz, jednak atmosfera jest magiczna.

- Wszystkiego najlepszego kochanie w tym Nowym Roku 2015. - obejmuje go i składam czuły pocałunek.

- Dla ciebie także. Rok wielkich zmian. - wiem co ma na myśli.

- Mam nadzieję. - ponownie łączę nasze wargi.

                                                                                                                                      

Witam.

Nie wszystko mogą wygrać. Przyspieszyłam, bo w moim ślamazarnym tempie do stu rozdziałów dojdę.

Kristen - ja bardzo lubię Twoje węszenie :)

Pozdrawiam.

#3 Michał

Ask