64.

Kolejne ciężkie dni życia w nadziei. Nadziei nigdy nie przestanę mieć. Wierzę, że zostaniemy rodzicami, bo nie wyobrażam sobie dalszego istnienia na tej ziemi bez najpiękniejszego owocu jakim jest dziecko. Nowe życie poczęte przez nas, dwie kochające się bezgranicznie osoby. W ostatnim czasie odwiedzam koleżanki, które mają dzieci i rozpieszczam. Emilka już od dawna jest naszym oczkiem w głowie i nieraz Patrycja nas ochrzania za pozwalanie na zbyt wiele małej Marszałkównie. Nie mam swojego dziecka, to rozpieszczam cudze. Jeszcze nie mam.

Mój wróg, który bez mojej zgody zamieszkał w moim ciele i pomału prowadzi do destrukcji nie wchłonął się sam podczas kolejnych cykli. Teraz czeka mnie terapia antybiotykowa i zobaczymy jaki efekt przyniesie. Zapomnienie odnajduję w pracy, gdyby nie ona zwariowałabym już od ciągłego myślenia.

Dzisiaj po pracy jadę do Anety, która od początku roku spędza całe dnie w domu rozkoszując się ciążą. Przyszła mama czuje się świetnie, jednak doskwiera jej podwyższone ciśnienie i uczyła w szkole do końca grudnia, a od pierwszego stycznia wyleguje się na zwolnieniu lekarskim. Bogdan pracuje w jednostce wojskowej w Łodzi i wspólnie z Anetą oczekują przyjścia na świat ich pierwszego dziecka. Patrzę na koleżankę, która ma wyraźnie zaokrąglony brzuszek i nie potrafię skupić na jakiejkolwiek rozmowie z nią, bo ciągle wpatruję w jej ciało, gdzie rozwija się nowe życie.

- Chcesz zobaczyć pokoik dla naszej córki? Boguś przedwczoraj skończył remontować. - wbrew sobie uśmiecham się i idę obejrzeć pokoik, by nie robić jej przykrości. W czasie, gdy oglądam różowe ściany, Aneta zostaje w kuchni, by przygotować dla mnie kawę, więc mogę sama uronić kilka łez. Pokoik jest piękny, naprzeciw wejścia czeka łóżeczko z kolorową pościelą, na regale stoją najpotrzebniejsze rzeczy czyli butelki, smoczki, kremy, szampon i pieluszki tetrowe. W szufladzie łóżeczka włożone są dwie paczki pampersów i kilka ubranek. Na ścianie przyklejone postacie Kubusia Puchatka i Smerfetki nie mogę dłużej znieść tego jakże sielskiego widoku. Chciałabym, ale działam wbrew sobie, chcę wykrzyczeć jak jest mi źle, jak bardzo cierpię, ale nie mogę jej sprawiać przykrości. Wracam do salonu z standardowo przyklejonym uśmiechem.

- Podoba się pokoik?

- Bardzo.

- Miło mi. Musimy jeszcze kupić kilka rzeczy, ale staram się jak mogę odciągnąć od tego Bodzia, bo wydaje mi się, że to jeszcze za wcześnie, nie chcę zapeszać.

- Aneta, mogę dotknąć twojego brzuszka? - pytam nieśmiało, chociaż chcę się wyrwać i nie przestawać dotykać jej brzucha. Uśmiecha się i pozwala podnosząc bluzkę do góry. Delikatnie kładę dłoń po jej okrągłym niczym piłka brzuchu, a gdy czuję, że maleństwo się rusza mimowolnie spadają łzy z moich oczu. - Przepraszam. - odsuwam się i wycieram oczy.

- Jutka, wam też się uda. Zobaczysz! - ściska moją dłoń leżącą na stole.

- Chciałabym, ale coraz bardziej się boję.

- Musisz być silna, masz Bartka, ale pamiętaj, że on też ma ciebie i ty jego też musisz wesprzeć.

- Wiem. Który to już miesiąc?

- Końcówka szóstego, termin mam na początek kwietnia. Jeśli nie będzie żadnych komplikacji i będę czuła dobrze, to chcemy chrzest zrobić w połowie maja w naszą rocznicę ślubu.

- Może nie okazuję tego w należyty sposób, ale cieszę, że jesteś szczęśliwa.

- Julita, ty też jesteś przy Bartku szczęśliwa, a do pełni tego szczęścia brakuje maleństwa, które niebawem się pojawi.

- Ech… - wzdycham ciężko. - Dobra, kończymy temat, bo nie przyszłam tutaj się żalić. - jeszcze chwilę spędzam w towarzystwie Anety i zbieram się do siebie. Bartka nie będzie w domu, ponieważ Karol z Pawłem zorganizowali wieczór gry w fife.

- Przyjeżdżaj do mnie częściej, bo jak widzisz siedzę tylko w domu.

- Żebyś wiedziała, że będę, bo nie mogę napatrzeć twojemu widokowi. Maleństwo rośnij zdrowo i  daj mamusi spać. Do zobaczenia kochana. - przytulam Anetę i opuszczam mieszkanie.

W połowie kwietnia Bartek otrzymuje powołanie do reprezentacji, co nie jest żadnym zdziwieniem dla nas, bo jest w życiowej formie. Szukam dla siebie jakiegoś zajęcia na wakacje, by nie musieć siedzieć w domu samej przez całe dnie. Klub nie potrzebuje dodatkowej pomocy do księgowości, a po zakończonym sezonie ligowym fizjoterapeuci nie mają co robić. Złożyłam wniosek, by móc pracować z kadetkami w obecnym sezonie. Jestem po wstępnej rozmowie i ostatecznie mam czekać na maila, więc pocztę odświeżam przysłowiowo co pięć minut na razie bez rezultatu.

- Julita przez tą twoją pracę, prawie nie będziemy się widzieć. - marudzi Bartek, gdy pakuję walizkę, gdyż jutro wyjeżdżam do Spały na tygodniowe zgrupowanie kadry kadetek.

- Nie przesadzasz? Za trzy dni ty też tam się zjawisz z chłopakami i mimo, że będziemy przydzieleni w innych salach, to na pewno będzie możliwość żeby się zobaczyć.

- Ale to nie o to chodzi. Ja chcę żebyś była w domu, odpoczywała, zbierała siły na dziecko.

- A czy ja wróciłam z rocznej pracy w kopalni? Mam się zaszyć w domu? Nie mogę! Bartek zrozum, że jak bezczynnie siedzę, to myślę o tym i zaczynam wariować. Bez przerwy widzę kobiety w ciąży albo z dziećmi nie wiem czy to przypadek czy to moja obsesja. Rozpoczęłam kurację hormonalną, więc na razie nie będzie starań o maleństwo, a dla mnie lepiej, że zajmę jakąś pracą. A pracować z dziewczynami, które mają piętnaście lat czy mniej, to dużo lżej niż z reprezentacją mężczyzn, dlatego nie martw się, bo wszystko jest pod kontrolą. Nie mam żadnego zwolnienia, więc mogę normalnie pracować.

- No dobra, przepraszam.

- A ty idź się kładź i spróbuję podleczyć twoje plecy przed zgrupowaniem.

- To poczekaj, tylko prysznic wezmę.

- Później weźmiesz.

- Nie, bo jak ty mnie poprzestawiasz, to już nie będę mógł poruszać.

- Bardzo śmieszne! - wołam za nim, bo jego postać zniknęła mi za ścianą.

W połowie sierpnia kończę przygodę z reprezentacją kadetek, które całkiem dobrze sobie radziły i wywalczyły srebrny medal mistrzostw Europy w swojej kategorii wiekowej. Jeśli nadal będą się tak rozwijać, to są dobrym prognostykiem na przyszłe lata do żeńskiej kadry siatkarek.

W Bełchatowie rozpoczynamy przygotowania do sezonu ligowego, kilku graczy jest na zgrupowaniu i pojawią się w zespole na przełomie września i października. Jak zwykle po wakacjach miło jest się spotkać z przyjaciółmi, bo tak nazywamy siebie w Skrowej rodzinie. Po porannym treningu wybieram się z Alą do Kruszynki Anety, które ma już prawie cztery miesiące. Rozpieszczamy ją przy każdej wizycie, ale nie możemy oprzeć jej urokowi.

Siatkarze przed wylotem na mistrzostwa Europy rozgrywają jak co roku memoriał tym razem w Bydgoszczy. Jadę do Patrycji po moją już pięcioletnią chrześnicę Emilkę, która stała się wielką fanką wujka Bartka.

- Emilka, cieszysz się, że będziesz chodziła już do szkoły, a nie do przedszkola?

- I tak i nie.

- A to dlaczego?

- Bo teraz będę miała więcej nauki.

- Milusia, a kto ci tak powiedział? W przedszkolu uczyłaś się literek i cyferek, poza tym jesteś mała mądrala i na pewno będziesz się doskonale uczyła.

- No wiem ciociu wiem, ale chciałabym być teraz więcej czasu z mamusią.

- Przecież będziesz z nią po szkole.

- Będę, ale mamusia urodzi dzidziusia, a z przedszkola mogłabym wcześniej wrócić, albo nie iść jak mamusia jest w domu. - zaskoczyła mnie jej odpowiedz, bo nic nie wiedziałam, że Patrycja jest w ciąży. Pociągnęłam małą za język i wgadała się więcej, a we mnie odezwała wszystkie negatywne emocje, bo kto jak kto, ale nie spodziewałam się, że własna matka i siostra będą ukrywać, że siostra jest w ciąży.

- Emilka, usiądź sobie tutaj na krześle z tym lodem, a ja zadzwonię do twojej mamy, że dotarłyśmy na miejsce, dobrze?

- Tak. - chrześnica z rożkiem pełnym lodów usiadła na wiklinowym krześle, a ja oddaliłam kilka metrów by ją ciągle widzieć , a móc zadzwonić do Patrycji.

- Cześć Pati, dotarłyśmy całe. Gratuluję ciąży, ale nie miej mnie za psychicznie chorą na punkcie ciąży i dziecka i mogłaś powiedzieć mi, a nie dowiaduję się o Emilki.

- Przepraszam, nie chciałam robić ci przykrości.

- A ty słyszysz siebie? Jesteś moją siostrą cieszę się, że będziesz miała dzieciątko! Dobra, może zakończmy tą rozmowę, bo do niczego dobrego nie doprowadzi. Wracamy pojutrze, cześć. - rozłączyłam się, ścisnęłam mocno oczy przed płaczem i podeszłam do Emilki.

*

Kolejne tygodnie i miesiące terapii hormonalnej nie przyniosły efektów. Mama z przeróżnych świętych miejsc na Ziemi przywozi mi wody, które po wypiciu mają dać cud, ale go nie dają. Nie pomagają także zamawiane we wszelakich miejscach msze, widocznie ten na Górze nie widzi mnie w roli matki. Staram się funkcjonować normalnie i fizycznie to robię, za to psychicznie coraz bardziej wysiadam. Lekarka zaleca mi usunięcie prawego jajnika, który jest zainfekowany przez torbiel, ale nie zgadzam się. Dopóki nie będzie zagrażać mojemu życiu nie usunę jajnika. Ciągle we mnie się tli nadzieja, że może się uda zajść w ciążę.  Mam dopiero albo aż 28 lat i nie poprzestanę w walce o dziecko.

- I jak tam Juliśka po wizycie? - siada za moimi plecami Bartek, który wrócił po popołudniowym treningu. Leżę chwilę i nie reaguję na jego kolejne sowa, szepty, okrężne ruchy dłońmi po plecach. - No powiedz coś… - szepcze.

- Mamy się zastanowić nad in vitro. - nastała cisza. Długa, krępująca nas cisza. Leżę w bezruchu, a mój Bartek przytulony do pleców za mną. Ronię kolejne łzy, które są moimi przyjaciółmi, których nie mogę się pozbyć od straty maleństwa sprzed dwóch lat. Odwracam się twarzą w stronę Bartka i patrzę zamglonym wzrokiem na niego. Tak bardzo go kocham, a nie mogę mu dać kawałka nas w postaci dzieciątka.

- Damy radę, nie zostaniesz z tym sama, bo jestem przy tobie. Tak samo dotyczy to mnie jak i ciebie.  - leżymy dłuższą chwilę dopóki nie rozdzwoniła się moja komórka. - Kacper dzwoni. - podaje mi aparat Bartek.

- Co tam szwagier?  - rozpoczynam rozmowę  niewielkim uśmiechem. - Okej, już jedziemy. A gdzie Emilka?

- Co się stało? - zaniepokojony Bartek podnosi się po pozycji siedzącej.

- Patrycja zaczęła rodzić, jedziemy do szpitala.

- A co z Emilką?

- Została z mamą Kacpra. - szybko ubieram zimowe buty, płaszcz, szalik, biorę torebkę i opuszczamy dom.

Chodzę od ściany do ściany po wąskim korytarzu oczekując aż moja siostra urodzi swoje drugie dziecko. Prawdopodobnie ma być to synek, ale lekarz nie był pewny, bo podczas kolejnych badań usg, gdzie można było stwierdzić płeć maleństwa odwracało się przeciwnie do ekranu. Wypijam drugą kawę z automatu i po trzech godzinach dreptania siadam na jednym z szpitalnych krzesełek. Wewnątrz rządzą mną skrajne emocje, bo cieszę się, że moja siostra doczeka się drugiej pociechy, a zarazem tak bardzo jej zazdroszczę tego stanu. Ciąży, porodu, własnego dziecka.  Po jakimś czasie już nie orientuje się, którą godzinę tutaj siedzimy, ale wiem, że dochodzi północ wychodzi położna.

- Pani Marszałek urodziła siłami natury zdrową dziewczynkę. Gratuluję. - mówi z uśmiechem i wraca na salę. Gdy Kruszynka zostaje zbadana, zważona, umyta, ubrana i nakarmiona salowa pozwala nam zobaczyć noworodka. Od pierwszego wejrzenia zakochuje się w tym maleństwie. Jest tak maleńka, bezbronna, kochana, a ja nie mogę dostąpić tego cudu. Zupełnie bez powodu wybucham płaczem i wychodzę z pomieszczenia zostawiając osłupiałych rodziców i Bartka. wybiegam przed szpital i mimo ujemnej temperatury siadam na jednej z oszronionych ławek, by ostudzić głowę.

- Julita, co się dzieje? - zdyszany Bartek wyrasta przede mną. Nic nie odpowiadam. Doskonale wie, co się dzieje, o co płaczę. Siada obok i przyciąga mnie do siebie. Nie wiem skąd ma jeszcze w sobie tylko pokładów cierpliwości, jak znosi moje humory, mój ciągły płacz, zmienny nastrój. - My też będziemy mieć takie maleństwo, zobaczysz. A teraz chodź wracamy do domu, już druga dochodzi, a rano praca.

- Wrócisz na górę i powiesz mamie, że jedziemy.

- Już się z nimi pożegnałem. - wsiadam do bartkowego samochodu, zapinam pas i w ciszy przerywanej dźwiękami z radia wracamy do domu.

Po ciężkiej rozmowie decydujemy się na zabieg in vitro. Zdania w rodzinie są podzielone na zwolenników i przeciwników, ale ostatecznie to my decydujemy, to nas ta sprawa będzie dotyczyć. Przechodzimy serię badań, jesteśmy wysłani od lekarza do lekarza. Chodzę obecnie do profesor Aliny Pawlikowskiej w Łodzi, ponieważ moja lekarka z Bełchatowa nie zajmuje się tą metodą. Kwalifikuję się na tzw. „krótki protokół” czyli cały proces zostanie wykonany podczas jednego cyklu. Wszystko udaje nam się załatwić w kwietniu przed sezonem reprezentacyjnym, bo mamy o tyle gorzej, że Bartek nie jest stale w Bełchatowie lub w pobliżu. Jeśli będzie na zagranicznym wyjeździe, to cały proces nie ma szans, ponieważ nie ma możliwości, żeby był na polecenie lekarza w wyznaczonym terminie.  Dzisiaj nastąpi pobranie komórek jajowych. Pół nocy nie mogłam spać ciągle rozmyślając czy dobrze robimy poddając się sztucznemu zapłodnieniu, ale nie mogłabym sobie darować, że nie wykorzystałam każdej z danych mi szans na samodzielne urodzenie dziecka, na to, by mieć je w swoim łonie i przeżyć wszystko to, co czują kobiety w ciąży.

- Nie zamartwiaj się tyle, to nasza decyzja. - pociesza mnie Bartek, który jest dla mnie i partnerem i psychologiem.

- Twoja mama nie podziela tego…

- I co z tego? Żyjemy swoim życiem i ponosimy jego konsekwencje. Twoja komórka jajowa, moje plemniki, więc i dzidziuś nasz. Głowa do góry, a wszystko się uda.

Trzy dni później powstały embrion zostaje bezboleśnie wprowadzony za pomocą rurko - cewnika do macicy. I teraz najważniejsze da tygodnie, po których albo popadnę w stan euforii albo wpadnę w depresję, bo mój organizm może tego dłużej nie wytrzymać.

W piątek mija czternaście dni od zapłodnienia pozaustrojowego. Bartek wraca wieczorem ze Spały, a jutro jedziemy do profesor na kontrolne badanie. Mogłam dzisiaj, ale nie chciałam iść sama, z resztą obiecałam Bartkowie, że razem dowiemy się o naszym maleństwie.  Popołudniu kupiłam testy ciążowe, które choć trochę zaspokoją naszą ciekawość wyniku. Nie wierzę w ich działanie do końca, ale zawsze to milej, jeśli będą dwie kreski, a jutro zostaną nasze podejrzenia potwierdzone przez specjalistę.

- I jak? - stuka do drzwi łazienkowych Bartek.

- No nie wiem jeszcze  pięć minut. A chciałbyś dziewczynkę czy chłopczyka?

- Obojętne, byle chłopiec. - wybuchamy śmiechem. Niecierpliwię się coraz bardziej i tylko wyczekuje, żeby zadzwonił alarm, który ustawiłam na telefonie. Zadzwonił. Zerknęłam nieśmiało, jedna kreska i całe pozytywne myślenie prysło. - I jak tam? Zamilkłaś jakoś. Wpuść mnie, też chcę przywitać małego człowieczka.  - słysząc w jego głosie tą radość jeszcze większym strumieniem płyną łzy z moich oczu. Przekręcam zamek, ale nie otwieram drzwi. parę sekund później sam wchodzi z roześmianą twarzą nagle wpada w konsternację widząc mnie zapłakaną który to już raz.

- Nie ma małego człowieczka. - mówię beznamiętnie, bez emocji.

- Może jakiś test wadliwy, masz inny weź zrób. Tylko teraz nie wychodzę już.

- Proszę wyjdź, zaraz cię wpuszczę i razem będziemy czekać.

Pięć negatywnych testów. Na żadnym nie pokazała się druga kreska. Słowa pocieszenia, że testy nie są stuprocentową pewnością mają się nijak do poprawy mojego stanu. Nie mam po co jutro jechać do kliniki, chyba tylko, by potwierdzić, że nie jestem w ciąży. I tak też się dzieje, nie jestem. Przykro profesorce, ale zabieg się nie udał. Jeśli jej jest przykro, to jak może być mi? Nam? Nie mogę myśleć tylko o sobie. Nie mogę obarczać swoim cierpieniem Bartka, bo to, że ja jestem kobietą, ja mam zajść w ciążę nie zwalnia go z przeżywania tego co się dzieje. Jest mężczyzną i zarówno, jak ja kobieta chce tego dziecka i odczuwa wszystko.

                                                                                                                                                        

Nie znam się dokładnie na tej metodzie, także przepraszam za wszelkie błędy. Znowu przeskoki, mam nadzieję, że się odnajdujecie. 
Do kolejnego! :)

Michał

Ask