10.

Dzisiaj już środa, jeszcze kilka dni i wróci szara rzeczywistość. Alusia już w piątek wraca do Katowic. Ja mam jeszcze następny weekend wolny od nauki.  Od poniedziałku Bartek zasypuje mnie smsami i kilka razy już dzwonił. Nie odbieram! Tydzień się nie odzywał i nagle sobie o mnie przypomniał? Jasne…

Ubrałam się luźno jak to po domu, żadnych gości się nie spodziewałam. Na śniadanie zrobiłam sobie tylko kawę rozpuszczalną i garść płatek prosto z ręki do ust.

Wzięłam się za gotowanie obiadu. Dzisiaj miałam ochotę na pomidorową z ryżem i może pierogi z truskawkami –o ile będzie mi się chciało zrobić. O 13 zupa była gotowa. Tylko narobiłam jej jak dla wojska, nie wiem kto tyle zje bo ja chyba tydzień codziennie bym ją musiała jeść. Przygotowałam składniki na ciasto czyli mąkę, jajo, mleko. Truskawki już czekały w misce na otulenie ich kawałkiem ciasta. Włączyłam radio w kuchni i przyśpiewując w rytm lecących piosenek lepiłam pierożki. Lecz oczywiście nie mogę w spokoju nawet zaszyć się w kuchni bo ktoś dzwoni dzwonkiem. Umyłam w ekspresowym tempie ręce i pobiegłam w stronę wejścia. Cholera, a on tutaj czego!?

-Cześć –uśmiechnął się gdy otwarłam drzwi. Moja twarz nie wyrażała żadnych emocji.  Odpowiedziałam oschłe ‘cześć’ i czekałam, żeby tylko powiedział po co przyszedł. –Mogę wejść do środka? –po kilku sekundach stania w bezruchu odsunęłam się i zrobiłam miejsce aby wszedł. Rozpiął kurtkę i ściągnął buty po czym udał się za mną do salonu.

-Co cie do mnie sprowadza? -przerwałam ciszę

-Julita dlaczego nie odbierasz ode mnie telefonów ani nie odpiszesz na choć jednego smsa? Uraziłem cie czymś?

-Nie. Wiem, że nie musiałeś i nie musisz się do mnie odzywać ale skoro tydzień nie raczyłeś się odezwać a czemu od poniedziałku wieczora nie dajesz mojemu telefonowi chwili wytchnienia. –mówiłam spokojnym, chłodnym tonem

-Julita od czwartku nie mogłem się do ciebie dodzwonić!

-Jakoś inni mogli –prychnęłam

-W piątek wyjechaliśmy do Warszawy, nie wiem może jakieś problemy z siecią? Ale naprawdę próbowałem się do ciebie dodzwonić a nie znam twojego adresu na skype chociaż próbowałem szukać –powiedział skruszonym głosem. Szybko przeanalizowałam w głowie co się działo z moim telefonem od czwartku. W ten dzień z Alą wyjechałam w góry. Z mamą czy Pati kontaktowałam się przez skype tylko. Mama narzekała, że nie może się połączyć ze mną. A chyba nikt inny do mnie przez ten okres nie dzwonił ani nie pisał? Czyżby w Piwnicznej był problem z zasięgiem sieci? Cholera, być może? A on próbował ale nie dawało to żadnych rezultatów.

-Bo wiesz co –uśmiechnęłam się. –W czwartek z przyjaciółką wyjechałam na kilka dni w góry i być może nie miałam tam zasięgu. W poniedziałek wieczorem wróciłam, to już dochodziły połączenia  między innymi od ciebie. W takim razie przepraszam, bo chyba zachowałam się niezbyt odpowiednio jeszcze naskoczyłam na ciebie.

-Czyli już nie złościsz się na mnie?

-Nie –jeszcze raz uśmiechnęłam się najszczerzej jak umiałam

-Ok., przeprosiny przyjęte.

-Uff to dobrze, w ramach rekompensaty zapraszam cie na jakże prosty obiad. Mam nadzieję, że nie jadłeś?

-Jeszcze nie, ale chyba nie powinien ci przeszkadzać. Chciałem tylko wyjaśnić brak odzewu z Twojej strony. –uśmiechnął się delikatnie

-Oo to super, że nie jadłeś bo mnie dzisiaj poniosło z gotowaniem i przyda się ktoś do nakarmienia. –po licznych namowach zgodził się na posiłek. Przeszliśmy do kuchni. Okazało się, że pomidorowa jest też jego ulubioną. Ugotowałam wszystkie zlepione pierogi i nałożyłam dla nas na talerze.

Na szczęście Bartek jak przystało na faceta, jeszcze tak postawnego pomógł mi zjeść zapasy. Atmosfera się rozluźniła. Posiedział jeszcze chwilę i zaczął się zbierać bo trening o 15.30. Zapakowałam mu do pojemnika dość sporą liczbę pozostałych pierogów. Ja mam ich serdecznie dość a skoro lubi niech mu wyjdą tylko na zdrowie.

Wyszedł na korytarz  i ubrał buty, kurtkę a ja stałam i przyglądałam się czynnościom jakie wykonywał.

-Julitka a może chcesz się wybrać na trening? Poznasz chłopaków?

-Yyy (zamurowało mnie), nie wiem czy to dobry pomysł. Nie wiem czy trener by się zgodził, żebym była. Myślę, że innym razem skorzystam.

-Mam nadzieję! –uśmiechnęłam się. –Wiesz co jak nie mamy co robić w domach a jeszcze jakieś pokłady sił w nas są to po treningu zostajemy i rozgrywamy sobie mini mecze. Oo na taki sparing może byś przyszła? I zagrała z nami?

-Ja grała z wami? –roześmiałam się

-Nie śmiej się, widziałem jak w szkole grałaś! Z pewnością miałaś styczność z siatkówką? Ale pogadamy o tym innym razem teraz na prawdę muszę jechać bo Nawrot mnie zabije!

-To uciekaj, jeszcze pogadamy –wręczyłam mu zamknięty szczelnie pojemnik, podziękował i zamknęłam za nim drzwi.

Ogarnęłam kuchnię i oddałam się błogiemu relaksowi. Pomyślałam, że może pora zadbać o paznokcie, niby babcinym sposobem ale na mnie działa. Zmyłam lakier a moja wymęczona płytka paznokcia została pokryta oliwką. Moczyłam je tak 10 minut po czym wmasowałam w paznokcie. Po wysuszeniu pomalowałam, delikatnym lakierem. i czekałam aż wyschną. Nawet tą chwilę musiał mi ktoś przerwać. Zła jak osa kroczyłam w stronę drzwi wejściowych w między czasie dmuchając na paznokcie by szybciej wyschły. Delikatnie przekręciłam klucz i chwyciłam za klamkę.

-Cześć, a ty tutaj co robisz? –mimowolnie uśmiechnęłam się

-Witam po raz drugi dzisiaj –podniósł kąciki ust ku górze

-Wchodź bo zimno tylko jak możesz zamknij drzwi bo w chwili obecnej jestem zupełnie bezbronna –zostawiłam go samego sobie i udałam się do kuchni by włączyć czajnik.

Zaraz pojawił się za mną w pomieszczeniu Bartek, tradycyjny zestaw dla nas czyli kawa cappuccino. Filiżanki położyłam na tacce i przeniosłam do salonu. Bartek rozsiadł się na sofie i wziął za popijanie gorącego napoju w między czasie rozglądał po pokoju albo na mnie i uśmiechał

-Fajnie, że przyszedłeś. Ale odwiedziłeś mnie żeby pomilczeć i wypić kawę?

-Nie –uśmiechnął się szeroko

-Więc?

-Mam niespodziankę dla ciebie

-Oo słucham –zatarłam ręce

-W piątek grasz z nami –po raz kolejny szeroki uśmiech widniał na jego twarzy, ale może już  nie będę pisać jak się uśmiecha tylko za każdym razem jak coś powie wiedzcie, że pokazywał swoje równe ząbki.

-Jak to gram?! –zakrztusiłam się kawą

-Nie umieraj mi tutaj, jestem u ciebie będę głównym podejrzanym

-Zamiast się martwić o mnie, że na twoich oczach stracę życie to ty się boisz o własną dupę, że cię zapuszkują! –założyłam ręce i przeniosłam swój wzrok na okno.

-Przepraszam Julitka, pierwsze co to oczywiście ratował bym tobie życie, na rękach z tobą bym gnał do szpitala

-Dobra, przestań i tak kłamiesz –przerwałam. –O co chodzi z moim niby graniem? Nie strasz mnie nawet!

-Mówiłem ci dzisiaj, że po treningu lubimy pograć

-Mówiłeś, i co w związku z tym?

-I mówiłem, żebyś przyszła do nas

-Yhym

-No to panno Julito idziesz w piątek. Trening mamy o 16.30

-(wybuchnęłam śmiechem, chyba tak dla rozluźnienia) Jasne?

-Jak słońce na niebie!

-Żartujesz sobie ze mnie? –zrobiłam poważną minę

-Nie –mówił spokojnie

-Wiesz, że nie umiem grać?

-Wiem, że umiesz

-Bartek!

-Co?

-Nie będę się kompromitować!

-Julita i ja i chłopaki widzieli jak grasz. Wiem, że to była amatorka w szkole ale ty sobie najlepiej radziłaś. Wręcz jak profesjonalistka.

-Jeszcze jakieś pochwały?

-Nie, wystarczy –patrzyłam na niego bazyliszkowym wzrokiem i mamrotałam coś pod nosem. Przecież ja go zastrzelę! Aha, nie mam czym… -Dobrze, to ja będę się zbierał a ty sobie przygotuj koszulkę, dresik, buciki –chichotał.

-Kurek!

-Po nazwisku po…

-Podniósł byś na mnie rękę? –zrobiłam maślane oczy, o ile można zrobić maślane?

-No właśnie muszę się jakoś sprecyzować –przybrał minę myśliciela. –Yyy to wiesz z chłopakami czekamy na ciebie, wiedzą, że będziesz. Jutro zadzwonię to się dokładnie dogadamy. Do zobaczenia –cmoknął mnie w polik

-No jakoś wybrnąłeś z tej sytuacji, paaa –zamknęłam za nim drzwi. Umyłam po naszej kawie filiżanki, miałam zmywarkę ale jej prawie nie używałam. Nie opłacało na mnie jedną się jej podłączać a nie będę zbierać naczyń z całego tygodnia, żeby było więcej. W dodatku z cukru nie jestem, nie rozpuszczę się pod wodą. Mówiąc dalej o wodzie –weszłam do sypialni wzięłam piżamę i poszłam się umyć. Włączyłam TV i oglądnęłam powtórkę ‘Kliniki urody’.  Po 22 położyłam się i nie wiem kiedy zasnęłam. Ale stało się to bardzo szybko.

W czwartek odwiedziłam kolejno mamę, Patrycje i Alę. Mama dała mi wałówkę na wynos. Posiedziałam, pogadałam. Około południa odwiedziłam Piotrków Trybunalski. Kacper w pracy a Pati z Emilką. Pobawiłam się z małą, a gdy zmęczona zasnęła wypiłam kawę z siostrą i oddałyśmy się naszym ploteczkom. Opowiedziałam jej o Bartku, chociaż nie było co opowiadać. Po prostu kolega mnie chyba troszeczkę lubi? Patrycja obiecała mi podesłać Emilkę na dzień. Może w przyszły weekend? Pożegnałam się z nią i pognałam po raz kolejny do Pabianic do mojej kochanej przyjaciółki. Niestety jutro już opuszczała województwo łódzkie. Pogadałyśmy i zaczęłam około 17 zbierać się do domu.

Po 19 dzwoni telefon –kto? Bartek.

-Proszę

-Cześć, czy będę bardzo nachalny jakbym tak za 10 minut pojawił się u ciebie?

-Nie, a wracasz z treningu?

-Nie, to znaczy tak tylko dzisiaj sama siłownia była

-Ok., ale jesteś umyty? –zaśmiałam się

-Bardzo śmieszne, właśnie nie i dlatego chcę się u ciebie wykąpać

-To cię nie wpuszczam pogadamy w wejściu –na moje usta ciągle cisnął się uśmiech.

-Dobrze, tylko się ubierz bo się przeziębisz jak będziesz stała w drzwiach. Zaraz będę. Paaa –rozłączyłam się, szybko weszłam do kuchni zrobić mu tosty. Skoro jest po treningu to na pewno będzie głodny. Włączyłam czajnik, przyszykowałam dla nas dwa kubki na herbatę. Włożyłam kolejną porcję tostów do tostera i czekałam aż się zrumienią. Po kilku minutach był już Bartek w moim domu. Zaprosiłam go do kuchni która była połączona z jadalnią. Opierał się, że nie ma takiej potrzeby aby mnie objadał ale skorzystał. I tak nie dawałam za wygraną. Ostatecznie wybór padł na dżem  z tostami. Wróć. Tosty z dżemem.

Pojedli, pogadli i rozeszli się w swoje strony… 

Co się ze mną dzieje? W jeden dzień dwa razy spotykam się z nim, sama robię prostą bo prostą kolację?  Uśmiecham, dogryzam po prostu jak nie ja? A gdzie jest ta nieśmiała Julita?

Jutro gramy! Niby ich znam, z czasów gdy często bywałam na meczach a kilku ze spotkania w pracy. Część z nich przyjeżdżała kiedyś do Ulu jako goście, a teraz zasilają skład potężnej Skry. Z czasów wiernego kibicowania pamiętam Wlazłego i Winiarskiego. Fajnie, że dalej grają w jednym klubie, mimo swojego dużego doświadczenia- Michał grał przecież w zagranicznym klubie, mógłby rozwijać karierę poza granicami PlusLigi ale wrócił na dziewicze parkiety.
A co będzie jutro? Zobaczymy. W ogóle dlaczego ja się zgodziłam?!

                                                                                                                                                           

Cześć  :)

Pisałam ostatnio, że postaram się dodać w weekend i proszę :)

Dłużej Was nie zatrzymuję, ale pamiętajcie: nie gryzę, nie  biję, nie zabijam (?) :D Możecie pisać swoje odczucia tam niżej  ^^

S. –jesteś nieoceniona! ;*

Żal Zaksy, ale powinniśmy być dumni, za to, że nas reprezentowała w LM! Za rok się odegramy!? Teraz i tak czasu nie cofniemy, wyniku nie zmienimy. Historia już powstała.

A o 20.30 wszyscy jesteśmy SKRZATAMI!?  :)

Pozdrawiam, do następnego ;*