8.

Wtorek, punktualnie 18, dzwoni dzwonek do drzwi. Za nimi nie kto inny jak Ala, cała roześmiana a ja chyba dalej miałam lekkie problemy z całkowicie świadomym funkcjonowaniem. Moja przyjaciółka się rozpłaszczyła i podreptałyśmy obie do salonu. Na stole już czekały chipsy, ciastka, paluszki, krakersy, draże i 2 soki. W lodówce znalazło by się coś bardziej konkretnego do jedzenia. Chociaż nie wiem czy nie za dużo tych zakąsek na stole? O ile damy rade to zjeść, to chyba zostaniemy spać w salonie nie ze względu na spożyty alkohol lecz ilość słodyczy a naszym organizmie.

-Ala chcesz coś gorącego do picia? –siadłam wygodnie na sofie przysuwając w swoją stronę miskę z ziemniaczanym przysmakiem

-Chętnie herbatę bo trochę zmarzłam

-To wiesz gdzie co jest, rozgość się i czuj jak u siebie –posłałam jej drwiący uśmiech. Prawdą jest, że Alicja znała moje mieszkanie bo niejednokrotnie w nim przebywała. Po chwili wróciła z dwoma kubkami parującego napoju. W między czasie zadzwoniła Aneta, że nie da rady do nas dołączyć. No cóż, więcej dla nas :D  ostatnio zdecydowanie za często objadałam się słodyczami i spożywałam procenty… ale tłumaczyłam to tym, że tylko wtedy pozwalam sobie na takie menu gdy są wyjątkowe okazje. A spotkanie z przyjaciółką niewątpliwie do takich należy!

-Julitaaaa

-Co?

-Jak spotkanie z siatkarzem?

-Dobrze

-I tylko tyle mi powiesz?

-Chyba wystarczy –wyszczerzyłam się

-Weż! To ja przychodzę na babskie ploteczki a ty się zachowujesz jak jakaś niemowa!

-Babą to może ty jesteś –pokazałam jej język

-Dobrze ‘kobieto!’

-Chociaż STOP ja jestem dziewczyną nie kobietą póki co -  Boże ja już mam 24lata i dziewczyną…

-Julita! –krzyknęła Ala wyrywając mnie z zamyśleń

-Co się drzesz? Słyszę przecież

-No właśnie nie wiem. Łaaaaaaaa! Jakie ładne kwiaty moje ulubione! –pobiegła w stronę komody na której stał bukiet moich róż. –Kupiłaś sobie? Gdzie są takie ładne! Kupuje sobie czasem w Biedronce gotowe bukiety ale one szybko więdną

-Dostałam je

-Od kogo?

-Boże! Ty się jakaś strasznie ciekawska zrobiłaś w tych Katowicach –udała obrażoną i wróciła na fotel. –Alusia Bartek mi je podarował jeśli to Cię tak bardzo interesuje –uśmiechnęłam się do niej a jej usta złożyły się w literkę O

-K-T-O?

-B-A-R-T-E-K –przeliterowałam z szelmowskim uśmiechem

-Ten, ten.. ten… z boiska?! –jąkała się

-Yhym –wzięłam pilota i włączyłam odtwarzać muzyki.

-I nic mi więcej nie powiesz? –usiadła naprzeciwko mnie

-A co mam ci mówić? –przyniosłam dla nas kieliszki i otwieracz do wina, Ala zajęła się otwieraniem a ja opowiedziałam jej sobotni, wieczorny przebieg zdarzeń. Nic szczególnego przecież. W końcu przeszłyśmy na inne tematy.

-Julita masz jakieś plany na spędzenie ferii? –pokiwałam przecząco głową. –A zdrowa jesteś?

-Co to za pytanie? Przecież widzisz

-Co powiesz na snowboard? Tak na dzień chociaż?

-Na dzień to mi się nie chce ruszać!

-Oj to na dłużej –patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem

-Jasne! –krzyknęłam. –Czekaj moja koleżanka ze studii ma ciotkę która pracuje w jakiejś stacji narciarskiej, może są wolne miejsca –uśmiechnęłam się. Poszukałam telefonu i zadzwoniłam do Sandry.  -Alusia kierunek południe!

-Wiem, że południe w końcu góry! Ale tak dokładniej?

-Małopolska, Nowy Sącz, Piwniczna, Muszyna – Wierchomla!

-My tam trafimy? –zmarszczyła czoło

-Jak włączymy GPS to myślę, że tak. To co rezerwujemy miejsce do spania?

-Ale jak? Gdzie? Kiedy?

-No przez Internet!

-Dobra, włączaj –poszłam po laptopa a Ala polała nam wina. Włączyłam lapka, odnalazłam miejsce zimowego szaleństwa.  Co rezerwujemy domek, ratraktownię czy hotel?

-Ratraktownia lepiej nie, tam będą wycieczki a wiesz jak głośno wtedy. Domek nie będzie za duży? W końcu my tam tylko będziemy spać. To chyba hotel wybieramy? Ale on na pewno będzie drogi bo jakiś mega wypas – zerknęła na ekran laptopa, gdzie były włączone zdjęcia hotelu z zewnątrz i wewnątrz.

-O to się nie martw –uśmiechnęłam się do niej. Nie należałam do rozrzutnych osób, jednak moje konto było dość spore. Kilka lat temu moi dziadkowie ze strony mamy sprzedali mieszkanie, bo posiadali dwa. Zgromadzone pieniądze podzielili na pięć części. Jedną dla siebie, drugą dla moich rodziców (mama była jedynaczką) a kolejne trzy dla mnie, Wiktora i Patrycji. Rodzice połowę swojej sumy przekazali do podziału nam. Tak też te pieniądze siedzą na moim koncie. Póki mieszkałam z mamą i tatą to oni mnie utrzymywali, od roku mieszkam sama i od tej pory korzystam z tych pieniędzy i mam do nich ‘pełną władzę’. Oczywiście dodatkowo dostaję czasem „na słodycze” :) Teraz pracuję. Stażowe pieniądze nie są może za wielkie ale dyrektor dodaje mi kilkaset złotych, ponieważ miałam być do pomocy a jestem właściwie jedyną sekretarką. Dziewczyna, która była wcześniej obecnie przebywa na zwolnieniu lekarskim już kilka miesięcy.  –Ala a kiedy jedziemy?

-Ja mogę choćby jutro

-Jutro lepiej nie ma co się wybierać w taką długą drogę po dzisiejszej libacji  -wskazałam palcem na zastawiony stół.

-To w czwartek?

-Ok., a na ile?

-Nie wiem podlicz koszty, na ile będzie mnie stać wtedy ci powiem

-Co ty taka materialistka jesteś?! Jak ci zabraknie to ci zrobię wcześniejszy prezent urodzinowy -wyszczerzyłam się, a moja przyjaciółka blado się uśmiechnęła. –To od czwartku do poniedziałku?

-Tak! Tak! Tak!

-Ok, rozumiemy się widzę- kliknęłam kilka razy i zarezerwowałam dla nas pokój dwuosobowy.

-A czyim samochodem jedziemy?

-Możemy moim, Tygrys był w naprawie i nie powinien być podatny na mróz.

-Tygrys? –Ala wystawiła oczy

-Tak, mój Tygrysek –wyszczerzyłam się

-Czemu tak?

-Jest to peugeot, czyli ma znak tygryska –Ala się zaczęła śmiać jak opętana! Nie wiem co w tym było tak śmiesznego? Ale okej.

-A może Aneta z nami pojedzie, jak myślisz?

-No w sumie można by zapytać, ewentualnie zmieniło by się rezerwację z dwójki na trójkę. To czekaj zadzwonię do niej.

-Daj na głośnomówiący! Proszę!

-Dobrze

-Cześć Julitka

-Cześć –krzyknęłam. Chyba buzowały we mnie już procenty. – Anecia nie masz ochoty na śnieżne szaleństwo?

-A co kulig organizujesz?

- (chwila śmiechu) Nie, nie kulig. Góry, narty, snowboard etc.

-A to nie. Ja chcę jeszcze żyć –zachichotała

-Na pewno? Ala bardzo chce żebyś pojechała –w tym momencie na moim ramieniu tworzył się siniak

-Nie kochane, ja nie umiem jeździć ani na nartach tym bardziej na snowboardzie. W  wakacje na plaże mogę z wami pojechać.

-Ok., trzymamy za słowo! Dobranoc.

-Wiesz co Ala –była co najmniej 2 w nocy, w naszych głowach już szumiało a my nadal nie mogłyśmy się nagadać.

-Co?

-Fajnie, że się nadal przyjaźnimy. Traktuję cię jak siostrę. W końcu przyjaźń to nie tylko imprezy, zdjęcia czy zabawa – tak jak było podczas szkoły. Wtedy każdy się przyjaźnił a z iloma osobami mamy teraz kontakt? Dobrze mieć kogoś z kim się można upić czy pogadać. I ta świadomość, że zawsze jesteś, że w ogień za mną wskoczysz –chyba uroniłam pojedynczą łzę.

-Julita ty nie wypiłaś za dużo? –chyba zdecydowanie tak

-No co ? Ewentualnie odbierz to tak, że człowiek po alkoholu mówi co myśli na trzeźwo –wystawiłam jej język. Jeszcze trochę czasu prowadziłyśmy filozoficzne rozmowy.

***

Chińska restauracja, wtorek wieczór

-I jak randka?

-Co?

-No nie udawaj –roześmiał się Karol

-Co zamawiamy –przerwał Zator, mój wybawiciel

-Ja kebaba, Żdziebełko tortille a ty pewnie potrójne frytki nasz tradycyjny zestaw

-A jakieś piwko? –zapytał blondyn

-Jak najbardziej jestem za! W końcu muszą się nerki od czasu do czasu oczyścić –roześmialiśmy się. Podeszła do nas kelnerka i złożyliśmy zamówienie. Przyniosła nam po kuflu Żywca i wróciła za ladę barową. Nasze żołądki tworzyły niezmierzone ilości soku żołądkowego na myśl o przygotowanym dla nas jedzeniu.  Po 15 minutach owe jedzenie trafiło w nasze ręce. Nikt nas nie musiał prosić o nie bawienie się z jedzeniem bo po chwili na naszym stoliku nic czym by można było zaspokoić głód nie było.

-Bartek powiesz w końcu jak się udało spotkanie z ciałem pedagogicznym? –wrócił do tematu Karol

-Dobrze, wypiliśmy kawę zjedliśmy ciastko i kulturalnie do domku – wyszczerzyłem się.

-A masz w końcu ten jej numer?

-Owszem, ale  z tym dłuższa historia

-Zati a co ty tak cicho siedzisz? –zapytał Kłos

-Ja? Eee, chyba te frytki albo ketchup były nieświeże

-Boże! Ty wiecznie nieszczęśliwe dziecko! No mów co z tą Julitą

-Ale to nic takiego. Poszedłem wczoraj na basen bo nie było treningu i akurat ona też przyszła na pływalnię. Trochę się powygłupialiśmy we wodzie i że ona przegrała w ściganiu ze mną poszliśmy na ciastko

-Ty wiecznie byś żarł te słodycze –wtrącił zły Zatorski

-I co koniec już? –zapytał Kłos

-No jeszcze ją odprowadziłem bo dochodziła chyba 22 a ciemno było i tak jakoś zapytałem ją o numer ot cała historia –uśmiechnąłem się na myśl o wczorajszym wieczorze

-Eee w końcu się rozkręcasz a już myślałem, że masz zamiar rozwijać się w karierze singielskiej.

-Ej gdzie jest Paweł? –zorientowaliśmy się, że zniknął

-No nie wiem? Może do ubikacji poszedł? –posiedzieliśmy jeszcze z 10 minut a jego jak nie było tak nie ma, Zator to nie laska nie maluje się (chyba? :D) to już by wrócił

-Chodź zapłacimy i pójdziemy go poszukać- uregulowaliśmy należność i kierowaliśmy się ku wyjściu. W holu znaleźliśmy naszego towarzysza, który próbował swojego szczęścia grając na automatach. To nic, że w ciągu 10 minut gdy go obserwowaliśmy z dalsza stracił pięć dych, rozwścieczony dalej wrzucał monety. Podeszliśmy do niego

-Zator a tobie to już na mózg poszło? –wypalił Karol

-Odwal się! Nie widzisz, że gram!?

-Widzę, że przegrywasz –humor nie odstępował od Karola

-Zati wracamy, idziesz z nami? -pomruczał coś pod nosem i wyszedł w końcu. Wracaliśmy w dobrych humorach, ciągle się śmiejąc. Tzn. ja i Karol bo Paweł szedł jakby wściekłego lisa zjadł. Nic się nie odzywał. Wstąpił jeszcze do pobliskiego sklepu, żeby kupić jakiś sok.

-Ej Kłosu co mu się stało?

-A bo ja wiem? Jak zaczęliśmy gadać o twoim spotkaniu tak Zator przestał się odzywać. Może to te frytki jednak były nieświeże? –Paweł wyszedł ze sklepu a my przerwaliśmy nasze domysły i wróciliśmy do swoich domów. 

                                                                                                                                                          

Witam;*

http://www.youtube.com/watch?v=OpQFFLBMEPI  -słucham już 54584529x   :D

Przepraszam za to ‘coś’ u góry, pisałam go kilkanaście dni temu, wtedy mi się podobał a dzisiaj po 15x przeczytanym ani troszkę, no może jakieś fragmenty. Obiecuję rozwinąć akcję i więcej wkręcić Pszczoły niż obecnie! Ale bądźcie cierpliwe i poczekajcie jeszcze maksymalnie jeden rozdział.

Nie wiem czy wam się podoba, że robię taki opis oddzielnie życie Julity, osobno siatkarzy? Mało co ich jeszcze łączy, ale zmieni się :) Niektórzy robią wprowadzenie w 1-3 rozdziałach i akcja się rozwija, u mnie trochę dłużej, przepraszam ;*

Pozdrawiam;*